Rondje Riehen

Afgelopen weekend was ik met de auto naar Velp gekomen. Moest nog winterbanden hebben en wilde nog wat spulletjes mee naar mijn appartement. Ook was ik van plan om zondag Voorne's Duin Trail (35 km) te gaan lopen. Zaterdag was het prachtig weer en had ik al zin om hard te gaan lopen (en dat had ik natuurlijk moeten gaan doen). Zondagochtend was het rotweer en eigenlijk had ik ook geen zin om weer zo'n lang stuk te rijden en ben dus lekker thuis gebleven te meer daar Edwin en René ook al afgezegd hadden.
Gisteravond op pad in de vrieskou. Al gauw kwam ik op een weg die alleen maar omhoog ging naar de Sankt Chrischona, een flinke heuvel (522 m) hier in de buurt. Na 5 km en 30 minuten was ik 250 meter gestegen (toch 5%). Aan de andere kant van de heuvel waren alleen maar onverlichte paden waar de sneeuw nog lag. Toch daarlangs op de gok naar beneden gelopen, maar ik kwam toch weer bij een bekende weg uit. Daarna nog een flink stuk door het dorp en ook weer door een donker park. Vlak voordat ik thuis was een rondje op de atletiekbaan gelopen die op 500 m van mijn huis ligt en waar ik zo op kan. Als het wat lichter wordt ga ik daar regelmatig snelheidstrainingen doen na het werk. Op bijgaande foto de atletiekbaan en mijn huis bij de rode stip met A.

Basler Stadtlauf (5.5 km) en duurloop

Gisteravond heb ik meegedaan aan de Basler Stadtlauf; 2 rondjes van 2.5 km door de straten van Basel onder het licht van de voor het eerst brandende kerstverlichting. De start ging in fases op basis van leeftijd. Eerst de jongsten en om 19:58 was de starttijd van de M55 en inderdaad precies op die tijd was de start.We vertrokken van de Münsterplatz een mooi plein waar ook de Kerstmarkt was. We moesten van het plein aflopen om op het parcours te komen. Snel daarna door de grootste winkelstraat fraai verlicht door de kerstverlichting en met veel publiek aan de kant. Dit ging naar beneden dus kon lekker tempo maken. Daarna de Mitlere Rheinbrücke over en door Klein Basel weer terug naar de Wettsteinbrücke die weer omhoog ging naar het 30 meter hoger gelegen Basel Stadt. Dat rondje moesten we 2 keer doen en dan finishten we na 5.5 km voor het stadhuis op de Marktplatz. Ik volbracht dit in 23:46 (gemiddeld 13.9 km/uur) en daar was ik heel tevreden mee want ik had niet veel getraind, zeker niet op snelheid. Daarna nog even naar de elite lopers gekeken die na ons gestart waren. Zij hoefden de bruggen niet over maar moesten het 30 m hoogteverschil overbruggen over een steile klim van 100 meter lang en dat in totaal 9 keer. 

Route Basler Stadtlauf

Verlaten grensovergang

Vanochtend was ik redelijk stijf van mijn wedstrijd maar ging toch op pad voor een duurloop. Richting het westen en Frankrijk weer door plaatsjes met typisch Franse namen zoals Hégenheim (maar met accent) en Hagenthal le Bas. Ik was al gauw op het platteland en moest over provinciale wegen lopen; dus goed uitkijken en zodra er een auto aankwam even de berm in. Je weet maar nooit of een bestuurder je wel op tijd ziet. Op een gegeven moment was er een pad naar beneden naar een beek, Sentier de Thalenbach en dat was mooi door het bos langs de beek. Ik had toen 40 minuten gelopen en plots geen fut meer. Begon al te denken dat ik verder dit jaar maar niet meer moest lopen; had tenslotte al genoeg gedaan en een geweldige prestatie neergezet met de TAR. Maar na 10 minuten wandelen ging ik weer rennen en dat ging goed. Het was redelijk heuvelachtig en een half uur later doemde een enorme heuvel op zodat ik toch maar weer overging op wandelen. Weer 10 minuten en vervolgens weer op tempo door Neuwiller naar de grenspost. Kwam in Alschwill ten zuiden van Basel en moest toen nog een paar kilometer. Na bijna 23 km was ik weer bij mijn flat in 2:25. Geen toptijd maar ik had lang gewandeld. 

De elite runners lopen door de fraai verlichte straten

Nieuw appartement in Basel

Vorige week had ik succes bij het vinden van een appartement. Per 1 december kan ik een 1-bedroom appartement huren in Riehen, een klein plaatsje net buiten Basel dat helemaal in Duitsland ligt ingesloten. Om een of andere reden heeft Zwitserland daar een stuk land weten te behouden terwijl verder overal de Rijn de grens vormt tussen de twee landen. Het is een vrij nieuwe flat op EG (Erdgeschoss, begane grond) in een heel keurig straatje in ieder geval zonder tram waar ik nu veel last van heb. Op de fiets kan ik in 15 minuten naar mijn werk; in de buurt zijn bossen en heuvels dus dat ga ik snel hardlopend ontdekken. In een bijlage (gelukkig in het Engels) bij het contract staan allerlei zaken die ik wel of niet mag doen (maar vooral niet). De Zwitsers zijn daar erg precies in. Geen speelgoed, schoenen, meubels etc in het trappenhuis; kleden niet uitkloppen uit het raam of op het balkon; geen was buiten hangen op zondag of feestdagen; kinderen mogen niet in het trappenhuis spelen; tussen 10 pm en 7 am moet het stil zijn, dus bijv. niet douchen; moet ook zelf de deurmat voor mijn buitendeur schoonmaken. Maar goed ik ben er erg blij mee en loop nu IKEA en andere meubelzaken en de flea-market van Novartis af op zoek naar meubilair.
Gisteravond ben ik van mijn huidige stek naar mijn nieuwe flat hardgelopen. Eigenlijk het stuk dat ik vanaf 1 december elke dag ga fietsen. Na iets meer dan 5 km was ik er en toen weer terug naar de Rijn en over de route die ik al vaker gelopen heb terug. Het lopen ging heerlijk en na 1.5 uur was ik terug met 17 km op de klok. Mijn PC kan nog steeds niet overweg met mijn Garmin dus weer een handgetekende route met een kruis waar mijn nieuwe appartement is. Bij het tekenen zag ik pas dat ik een geweldige omweg gemaakt had, maar dan waren het geen 17 km geweest.

Toch bijna een marathon over Manhattan

Mijn niet uitgepakte startnummer

Ik had gepland om zondag om Manhattan heen te lopen over de paden langs het water. Maar op Twitter werden de Nederlanders opgeroepen om een rondje of meer in Central Park te lopen. Door grote moralisten werd daar ook weer bezwaar tegen gemaakt: "Je gaat toch niet in het park hardlopen als zoveel mensen nog in nood zijn?" Maar ja dan kun je nooit meer iets doen; er is altijd wel wat. Zondagochtend ging ik om 9 uur op pad met rugzak en veel water. Eerst de Washington Heights naar beneden naar het pad langs de Hudson en dan naar het zuiden. Het was prachtig weer, geen wind, geen regen een graad of 8 en zon. Wat hadden we een mooie marathondag gehad zullen hebben... Er liepen veel mensen hard, veel met het marathonshirt dat we bij de inschrijving hadden gekregen. Mijn tempo was goed; de eerste 10 km in 49 minuten. Ik liep helemaal door tot een afslag de stad bij de 59e straat. Na een paar blokken ben je dan bij het Central Park. En daar was het feest! Daar liepen duizenden mensen een rondje door het park aangemoedigd door de vele toeschouwers die ook hun aanmoedigingsborden hadden meegenomen.

Duizenden lopers in het Central Park

Hier en daar werd water uitgedeeld en fietsers hadden geen toegang. Een rondje is iets van 10 a 11 km en ik heb daar 1 rondje meegelopen. Het was heel gezellig; je hoorde alle talen en zag rare Mexicanen met grote hoeden. De marathonfinish stond er nog dus daar ging iedereen op de foto. Nadat ik totaal 22 km had gelopen kwam ik uit bij de 6th Avenue waar ik even de tijd nam om een gel te nuttigen. Daarna verder naar het oosten en de East River. Ook daar is een wandel- en fietspad langs het water. Soms moet je er even af omdat ze aan het werk zijn en loop je een stukje door de stad, maar in het begin kon ik telkens weer terug. Na 30 km begon ik toch wel te merken dat ik al lang niet zo'n lange afstand had gelopen. Het begon pijn te doen rond mijn bekken en bovenbenen. Verder regelmatig even gewandeld. Op gegeven moment was het pad verdwenen en koos ik er voor om kris kras door de stad terug te keren; hierbij ging ik dwars door Harlem.  Zag ook hier de enorm lange rijen auto's en mensen zonder auto maar met jerrycan voor de benzinepomp. Er stonden ook een aantal NYPD cops bij om het allemaal in goede banen te leiden. De bevoorrading is na Sandy nog niet op orde. Kwam uiteindelijk weer bij de flat van mijn dochter uit na 38.5 km in 3:43. Het was een heerlijke loop geweest. Had 's-middags wel flinke spierpijn en kwam met moeite de metrotrappen op en af toen we later weer de stad ingingen. Ik moet weer meer gaan trainen!

Met de hand getekende route van rondje Manhattan

New York City marathon gaat niet door

Vanmorgen mijn startnummer opgehaald in de EXPO en nu net hoor ik dat de NYC marathon niet doorgaat. Er waren zoveel protesten tegen het doorgaan dat de burgemeester heeft besloten het te cancellen.Frustratie is enorm. Krijg ik mijn geld terug nu ik niet zelf gecancelled heb? Ben van plan om zondag een rondje om Manhattan over de paden langs het water te gaan lopen. Dat is ongeveer een marathon.

Naar de start wordt moeilijker dan naar de finish

Komende zondag zal het by de New York marathon moeilijker worden om de start te halen dan de finish. In het zuidelijke puntje van Manhattan rijden nog geen metro's en moet je door een laag water waden om bij de ferry te komen die je naar de starplaats op Staten island brengt. Als die ferry al vaart tenminste. De bussen zullen ook moeite hebben omdat een gedeelte van Staten Island onder water staat. Maar de de marathon gaat door als het aan burgemeester Bloomberg ligt en ook op de website staan alle lichten op groen. Ze verwachten wel dat er heel wat minder mensen meedoen door afzeggingen en problemen om op tijd in New York te komen. Er zijn ook al heel wat  Nederlanders gestrand die maandag of dinsdag hun vlucht naar New York hadden.Maar ik vertrek vanmiddag vanuit Basel en het ziet er tot nu toe goed uit.

Er is natuurlijk de discussie of het wel door moet gaan; is het wel gepast om te lopen terwijl er zoveel leed is. Maar er zijn grote financiele belangen en New York wil opnieuw laten zien dat ze veerkracht 'resilient' hebben.

Er is veel discussie in ieder geval. Een aantal evenementen rondom de marathon zijn ook al afgelast om het niet al te feestelijk te maken. Ook zijn er prive diensten ingehuurd om de taken van de politie over te nemen die nu op andere plaatsen nodig is. We zullen zien hoe het loopt; het maakt het wel een aparte ervaring.

Rustige duurlopen naar Duitsland en Frankrijk

Afgelopen weekend heb ik op zaterdag en zondag een lange duurloop gedaan.
Zaterdag over de weg ten oosten van de Rijn naar het zuiden gerend. Daar is een mooi rustig pad waar het goed lopen is. Na de 4 bruggen die Basel-Stadt met Klein-Basel verbinden en de sluis-dam stond ik plotseling na zo'n 7 km in Duitsland bij het plaatsje Grenzach-Wyhlen. Er is een tolhuis en een slagboom, maar niemand aanwezig. De auto's rijden zonder vaart te verminderen door. Het was best koud en ik had geen handschoenen of muts en ook alleen m'n korte tight aan. De winterspullen liggen nog in Velp. Niet veel verderop zag ik heuvels met bossen en daar wilde ik wel naartoe. Toen begon er natte sneeuw te vallen en werd het nog kouder. Toch op een gegeven moment een weg omhoog het bos in en een mooi pad gevolgd. Het was een pittige klim die ik het laatste stukje moest wandelen. Helaas eindigde dat bij een eenzaam huis in het bos en kon ik weer terug. Ik had al een uur gelopen en het aardig koud gekregen dus besloot terug te keren. De sluis-dam overgestoken naar Basel-Stadt en daar zoveel mogelijk over een pad langs de Rijn gelopen. Op gegeven moment toch echt de drukte van de stad in en door de drukte van de kermis die hier neergestreken is. Op een klein historisch pleintje hebben ze een enorm reuzenrad weten neer te zetten die vlak langs de huizen en oude kerk scheert. Na 2 uur en 21 km weer terug in mijn flat.

Het reuzenrad naast de kerk

's-Middags boodschappen gedaan bij de Geant in Saint-Louis (Frankrijk) op 2 km van mijn flat. Het scheelt flink in prijs om daar boodschappen te doen; je ziet dus ook veel Zwitserse auto's op de parkeerplaats. Natuurlijk handschoenen en een muts gekocht.
Zondag richting het westen gelopen en nu was ik al na 3 km bij een vervallen grenspost aan de grens met Frankrijk, maar de plaatsjes heten daar noch wel Hegenheim of Buschwiller. Daar begint het platteland en de heuvels; er is weinig verkeer dus je kunt er heerlijk hardlopen. Hoger op de heuvels lag er sneeuw op de daken van de huizen en auto's. Het was ook wel koud maar ik was nu goed aangekleed; had ook een trainingsbroek aan getrokken. Kriskras gelopen zonder enig doel en regelmatig passeerde ik de grens die daar erg onregelmatig is. Zo nu en dan op modderpaden over de velden en ook door de bossen, waar ik nog bijne tegen een jong everzwijn aanliep. Heerlijk ontspannen gelopen op een redelijk tempo. Mijn richtingsgevoel was goed want op gegeven moment kwam ik weer op bekend terrein en thuis had ik iets meer dan 22 km gelopen in 2 uur. Ik hoop dat dit genoeg training is voor de marathon van komende zondag in New York. We zullen zien hoe het gaat.
Helaas krijg ik mijn Garmin niet aan de praat met mijn PC dus geen plaatjes van mijn lopen; vandaar de foto van de kermis en een route uit de losse pols.

Met de hand ingetekende route die ik ongeveer gelopen heb

Transalpine Run 2012 - Een afsluitend overzichtsverhaal

Op verzoek van de Cikoerier (het clubblad van de atletiekvereniging CIKO'66) had Edwin een prachtig overzichtsverhaal geschreven over onze avonturen tijdens de Transalpine Run . Wat schetste zijn verbazing toen dit niet geplaatst werd en hij daar ook helemaal niet van op de hoogte werd gesteld. Zonder enig overleg wordt dit prachtverhaal terzijde geschoven. Was het soms te lang - ja maar het duurde ook 8 dagen. Valt het niet onder atletiek - officieel misschien niet, maar we hebben toch echt wel hardgelopen.  Niemand van CIKO heeft zo'n prestatie geleverd en er zijn ook maar 150 Nederlanders die dat gelukt is. Lijkt me toch wel de moeite waard om te plaatsen; kan toch een mooie inspiratie zijn voor de leden. Op een gepikeerde (om het netjes te zeggen) email van Edwin is ook niet gereageerd.
Daarom vindt ik het nodig om dit verhaal hier op mijn blog te publiceren. Het gaat niet alleen over de TAR maar ook over onze voorbereiding en trainingen. Het woord is aan Edwin:

Trans Alpine Run 2012

De uitdaging: 320 kilometer, 8 dagen, 15000 hoogtemeters, van Duitsland naar Italië over de Alpen heen.

Een jaar geleden besloten Frans van Huizen en ik het avontuur met elkaar aan te gaan. We hadden al heel veel trails en marathons samen gelopen en nu moest het er maar eens van komen. We gaan de Transalpine run lopen. Onder trailers is dat een van de wedstrijden waar je alleen maar van droomt. Voor 2011 kwam die droom wat te snel, het zou daarom  2012 worden. Door omstandigheden waren we genoodzaakt veel van onze trainingen apart te doen en hier ons eigen plan in te kiezen. Wel hebben we enorm veel wedstrijden samen gelopen. De voorbereiding op zich was al geweldig. Zoals de Silvestermarathon,  't is (voor) niks Marathon, Rothaarsteig Marathon,  Utrechtse Heuvelrugtrail, La Provinciale, Maas en Waalse Dijkenloop,Veluwezoomtrail, Brabantse Wal Marathon, Zomermeerdaagse, Tombeau de Chevalier, Nullauf, Maasdijkmarathon, Grand Trail de Bouillon, Marathon van Parijs, CTS Stage 6 Sussex, Sallandtrail, Trail by the Sea, Midwintermarathon, Dutch Coast Ultra Run, Le Trefle 4 Feuilles. Trail de Fantomes. En dan vergeet ik er vast nog wel een paar. Binnen onze groep 5 staan wij bekend als “de Ultra’s”, lijkt me duidelijk waarom. 

Letterlijk duizenden kilometers, tientallen marathons en ultra’s gingen vooraf. Op het hoogtepunt trainden we 6 keer per week inclusief een sessie in het krachthonk. Weken van 150 km waren normaal en zelfs een trainingsweek van 250 km. We gingen ten rade bij een voedingsdeskundige en ervaringsdeskundigen en trokken ons plan. Het Transalpine trainingsschema was ons richtsnoer. Al die inspanning bleef niet ongemerkt. We kregen contact met een aantal sponsors en zo kon het gebeuren dat wij ruim in kleding werden voorzien door Runnersworld Arnhem, dat Foodvalley ons financieel steunde, en Mud Sweat Trails ons ook van materiaal voorzag. Geweldig natuurlijk.

Uiteindelijk was het op 1 september dan zover. We staan aan de start van de Transalpine run in Ruhpolding Duitsland voor de eerste etappe. Een stukje van 50 km en 1600 hoogtemeters om warm te worden. Aan de start staan 300 teams uit 33 landen. In totaal komen we zes Nederlandse teams tegen waar we veel mee zullen gaan optrekken. Een team bestaat uit twee personen die uit veiligheidsoverwegingen verplicht bij elkaar moeten blijven.  Uit de boxen klinken de tonen van “ Keep on Running” en “ Highway to Hell”. Deze songs zijn onlosmakelijk verbonden met deze wedstrijd. Na een startschot en de komst van de begeleidende helikopter gaan we van start. Wat een kippevelmoment! De eerste 25 km gaan redelijk gemakkelijk, wel omhoog maar kunnen we goed aan. We doen er ongeveer 3 uur over. Het tweede deel is veel moeilijker. Klimmen en dalen over natte hellingen, wortels, obstakels. We doen over het tweede deel 5 uur. 

Technisch zeer moeilijk stuk

Slecht, nee absoluut niet. In onze categorie worden we 13^e.

Na elke etappe worden we door het ontvangende dorpje vergast op lekkernijen. Broodjes, bier, yoghurt, chips. Van alles en nog wat. Ook organiseert het dorpje een pastaparty voor de lopers. Lekker eten, en na het eten krijgen we verslag van de afgelopen dag met spectaculaire beelden vanuit de helikopter en prachtige foto’s. Hierna een briefing van wat ons de volgende dag weer te wachten staat.  We slapen in hotels (eigen keuze) en hebben een strakke discipline. Op tijd naar bed dus.

Dag twee onderschatten wij verschrikkelijk. Het is maar 32 km, maar wel 2000 hoogtemeters. Al na 1 km zitten wij in een fuik als de brede weg versmald naar een single track die ook nog eens supersteil omhoog gaat. We verliezen hier veel tijd mee. Op zich vinden we dat niet zo erg maar helaas moet je ook binnen een bepaalde tijd bij de verzorgingspunten zijn anders wordt je uit de wedstrijd gehaald. Het is nat en glad, we glibberen en glijden door het bos en de snelheid is bedroevend laag. Op gegeven moment blijft Frans zijn schoen zelfs achter in de blubber. We redden het net. Het tweede stuk van de dag zetten we wat aan en uiteindelijk zijn de tijdslimieten onze zorg niet meer. Wel doen we er toch weer ruim 7 uur over.

Dag 3 staat bekend als de koninginne-etappe en is weer ruim 46 km en 2300 hoogtemeters. Wij maken onze borst nat. Van de 600 deelnemers hebben we vernomen dat er al ruim 80 zijn uitgestapt en het moet nog beginnen! We zitten pas op dag 3. Gelukkig voor ons is het traject niet al te technisch en dat is in ons voordeel. We knallen door de bergen heen en voelen ons sterk. We finishen als 7^e (van onze categorie)en dat zegt genoeg. Het fijne hiervan is dat we een startvak mogen opschuiven. We maken de start dan iets bewuster mee en hoeven ons geen zorgen meer te maken dat we in opstoppingen terecht komen. Wel zo leuk.

Over de bergkam op 2200 m hoogte

Het gaat te ver om alle etappes te beschrijven. Die kan je uitgebreid terugvinden op onze websites. Het ene hoogtepunt na het andere komt voorbij. Merkwaardig genoeg worden we sterker en sterker in plaats van vermoeider. We zijn in staat om het wedstrijdelement wat los te laten en ons steeds meer te richten op het genieten van de omgeving. We verlaten de Alpen en komen naar de Dolomieten.

We kunnen beide nog lachen naar de fotograaf

 

Dag 7 is nog wel het vermelden waard. Als wij al dachten dat het ons ging lukken kwam deze etappe keihard langs. Het was maar een marathon met 2000 hoogtemeters maar oh, oh wat een technische meters. Er kwam maar geen eind aan. De eerste 30 km klimmen, steeds steiler, je kan rennen maar niet hard, je loopt op je grenzen. Hierna steil en dan bedoel ik steil naar beneden. Dat is echt iets waar wij Nederlanders hier niet op kunnen trainen. Met ware doodsverachting storten de berggeiten zich naar beneden. Wij staan geparkeerd! Eenmaal beneden hebben wij een jasje uitgedaan. Het is nog niet gedaan en wederom moeten wij een kleine 1000 meter omhoog. We finishen maar we krijgen het niet cadeau, de TAR geeft geen cadeautjes. We zien een team bij de eerste beklimming naast het pad staan. De tranen staan de atleten in de ogen, ze geven het op. Ze moeten opgeven. Het laat me niet onberoerd 

  

Dag 8 is de laatste dag. Weer een korte etappe van 33km en 1300 hoogtemeters. We weten nu uit ervaring dat we ons nog niet gelukkig moeten prijzen maar we gaan het halen. We lopen op een prachtige locatie langs het  “Drei Zinnen” gebergte en finishen in Sesto, Italie. We hebben een brok in onze keel. 

We finishen de TAR met een brok in onze keel

’s-Avonds is er een grote afterparty (met pasta) Iedereen is er. Hoogtepunt van de dag is het uitreiken van de Finishers-shirts. Voor alle deelnemers is een shirt gemaakt. Die krijg je alleen als je gefinisht bent, de rest wordt vernietigd. Dit is erg confronterend. Atleten die het wel gehaald hebben hebben een shirt aan, atleten die het niet gehaald hebben dus niet. Auw!

Van de 300 gestarte teams blijkt uiteindelijk slechts de helft gefinisht te zijn. Hiervan is ongeveer 50% geblesseerd. Ook van de Nederlandse teams finishen er maar 3. Wij hebben helemaal niks, en finishen in de top 10. Wow! We behoren nu tot de kleine selectie van zo’n 150 Nederlanders die deze wedstrijd ooit hebben uitgelopen. We hebben het gehaald, en hoe!

Bikkelen voor een T-shirt. Dat is de titel die boven het krantenartikel in de Gelderlander staat. Mooier kan ik het niet omschrijven. De journalist begrijpt er werkelijk helemaal niets van. Wij proberen het niet meer uit te leggen. Wij lopen op wolken, hebben enorm genoten en gloeien een maand na dato nog na. De Transalpine run is een beleving, een uitdaging. We hebben het gehaald. En zijn daar behoorlijk trots op.

“ Keep on Running”

Team Runnersworld Arnhem

Frans van Huizen, http://thelastmiles.blogspot.nl/

Edwin Castelein, http://lekker-weg.com/

 Edwin Castelein - oktober 2012

Weer lekker aan het lopen

De afgelopen tijd ben ik weer lekker aan het lopen geweest. De zin is er weer helemaal en het voelt weer heerlijk om te lopen. Vorige week donderdag kon ik niet met de club mee want ik ging weer naar een appartement kijken. Deze zien er in het algemeen goed uit. Goed geverfd en onderhouden en overal ligt mooi parket. Wel zo fris. De enige variatie zit in de keuken; soms zijn ze heel modern en soms nog echt jaren 70 met oude kastjes en apparatuur. Maar nog geen keuze gemaakt. We hebben het nu ook al gehad dat het appartement al vergeven was als wij daar aankwamen. Daarna dus nog gaan lopen; weer langs de Rijn en  nu een lang stuk stroomopwaarts tot ik bij een dam kwam aan de zuid/oostkant van Basel waar een grote installatie is om stroom op te wekken. Daarnaast is ook nog een sluis waar net een Nederlandse Rijnaak zich aan het in-manoeuvreren was zodat ze verder door konden varen. Ik had een aardig tempo en na een uur had ik er 12 km opzitten. Het weekend was ik weer naar Porlezza gegaan om wat klusjes te doen aan de huisjes. Zaterdag 12 km en zondag 18 km weer op een aardig tempo gelopen rond het Lago di Piano, een klein meertje in de buurt, over onbekende weggetjes.

Zondagochtend rondje bij Porlezza

Tempoloop op  maandag

Maandag weer met de club mee. Het is daar hollen of stilstaan. Ik liep weer met de snelste groep mee en zonder stretchen of loopscholing wordt er even 10.6 km in 53 minuten gelopen. Ik kon het prima bijhouden en omdat ik ook heen en weer naar mijn flat was gelopen had ik er weer 17 km opzitten.

Vanavond heb ik bij de club met een iets langzamere groep meegedaan. Hier werd na even inlopen wel heel kort gestretcht, maar daarna gewoon een tempo van 11 km/uur gedurende 55 min. Het snelle tempo wil ik ook in New York gaan lopen en dan zie ik wel waar het strand