Daarom vindt ik het nodig om dit verhaal hier op mijn blog te publiceren. Het gaat niet alleen over de TAR maar ook over onze voorbereiding en trainingen. Het woord is aan Edwin:
Trans
Alpine Run 2012
De
uitdaging: 320 kilometer, 8 dagen, 15000 hoogtemeters, van Duitsland naar Italië over de Alpen heen.
Een jaar
geleden besloten Frans van Huizen en ik het avontuur met elkaar aan te gaan. We
hadden al heel veel trails en marathons samen gelopen en nu moest het er maar
eens van komen. We gaan de Transalpine run lopen. Onder trailers is dat een van
de wedstrijden waar je alleen maar van droomt. Voor 2011 kwam die droom wat te
snel, het zou daarom 2012 worden. Door
omstandigheden waren we genoodzaakt veel van onze trainingen apart te doen en
hier ons eigen plan in te kiezen. Wel hebben we enorm veel wedstrijden samen
gelopen. De voorbereiding op zich was al geweldig. Zoals de
Silvestermarathon, 't is (voor) niks
Marathon, Rothaarsteig Marathon,
Utrechtse Heuvelrugtrail, La Provinciale, Maas en Waalse
Dijkenloop,Veluwezoomtrail, Brabantse Wal Marathon, Zomermeerdaagse, Tombeau de
Chevalier, Nullauf, Maasdijkmarathon, Grand Trail de Bouillon, Marathon van
Parijs, CTS Stage 6 Sussex, Sallandtrail, Trail by the Sea, Midwintermarathon,
Dutch Coast Ultra Run, Le Trefle 4 Feuilles. Trail de Fantomes. En dan vergeet
ik er vast nog wel een paar. Binnen onze groep 5 staan wij bekend als “de
Ultra’s”, lijkt me duidelijk waarom.
Letterlijk
duizenden kilometers, tientallen marathons en ultra’s gingen vooraf. Op het
hoogtepunt trainden we 6 keer per week inclusief een sessie in het krachthonk.
Weken van 150 km waren normaal en zelfs een trainingsweek van 250 km. We gingen
ten rade bij een voedingsdeskundige en ervaringsdeskundigen en trokken ons
plan. Het Transalpine trainingsschema was ons richtsnoer. Al die inspanning
bleef niet ongemerkt. We kregen contact met een aantal sponsors en zo kon het
gebeuren dat wij ruim in kleding werden voorzien door Runnersworld Arnhem, dat
Foodvalley ons financieel steunde, en Mud Sweat Trails ons ook van materiaal
voorzag. Geweldig natuurlijk.
Uiteindelijk
was het op 1 september dan zover. We staan aan de start van de Transalpine run
in Ruhpolding Duitsland voor de eerste etappe. Een stukje van 50 km en 1600
hoogtemeters om warm te worden. Aan de start staan 300 teams uit 33 landen. In
totaal komen we zes Nederlandse teams tegen waar we veel mee zullen gaan
optrekken. Een team bestaat uit twee personen die uit veiligheidsoverwegingen
verplicht bij elkaar moeten blijven. Uit
de boxen klinken de tonen van “ Keep on Running” en “ Highway to Hell”. Deze
songs zijn onlosmakelijk verbonden met deze wedstrijd. Na een startschot en de
komst van de begeleidende helikopter gaan we van start. Wat een kippevelmoment!
De eerste 25 km gaan redelijk gemakkelijk, wel omhoog maar kunnen we goed aan.
We doen er ongeveer 3 uur over. Het tweede deel is veel moeilijker. Klimmen en
dalen over natte hellingen, wortels, obstakels. We doen over het tweede deel 5
uur.
 |
| Technisch zeer moeilijk stuk |
Slecht, nee absoluut niet. In onze categorie worden we 13e.
Na elke
etappe worden we door het ontvangende dorpje vergast op lekkernijen. Broodjes,
bier, yoghurt, chips. Van alles en nog wat. Ook organiseert het dorpje een
pastaparty voor de lopers. Lekker eten, en na het eten krijgen we verslag van
de afgelopen dag met spectaculaire beelden vanuit de helikopter en prachtige
foto’s. Hierna een briefing van wat ons de volgende dag weer te wachten staat. We slapen in hotels (eigen keuze) en hebben
een strakke discipline. Op tijd naar bed dus.
Dag twee
onderschatten wij verschrikkelijk. Het is maar 32 km, maar wel 2000 hoogtemeters.
Al na 1 km zitten wij in een fuik als de brede weg versmald naar een single
track die ook nog eens supersteil omhoog gaat. We verliezen hier veel tijd mee.
Op zich vinden we dat niet zo erg maar helaas moet je ook binnen een bepaalde
tijd bij de verzorgingspunten zijn anders wordt je uit de wedstrijd gehaald.
Het is nat en glad, we glibberen en glijden door het bos en de snelheid is
bedroevend laag. Op gegeven moment blijft Frans zijn schoen zelfs achter in de
blubber. We redden het net. Het tweede stuk van de dag zetten we wat aan en
uiteindelijk zijn de tijdslimieten onze zorg niet meer. Wel doen we er toch
weer ruim 7 uur over.
Dag 3 staat
bekend als de koninginne-etappe en is weer ruim 46 km en 2300 hoogtemeters. Wij
maken onze borst nat. Van de 600 deelnemers hebben we vernomen dat er al ruim
80 zijn uitgestapt en het moet nog beginnen! We zitten pas op dag 3. Gelukkig
voor ons is het traject niet al te technisch en dat is in ons voordeel. We
knallen door de bergen heen en voelen ons sterk. We finishen als 7e (van
onze categorie)en dat zegt genoeg. Het fijne hiervan is dat we een startvak mogen
opschuiven. We maken de start dan iets bewuster mee en hoeven ons geen zorgen
meer te maken dat we in opstoppingen terecht komen. Wel zo leuk.
 |
| Over de bergkam op 2200 m hoogte |
Het gaat te
ver om alle etappes te beschrijven. Die kan je uitgebreid terugvinden op onze
websites. Het ene hoogtepunt na het andere komt voorbij. Merkwaardig genoeg
worden we sterker en sterker in plaats van vermoeider. We zijn in staat om het
wedstrijdelement wat los te laten en ons steeds meer te richten op het genieten
van de omgeving. We verlaten de Alpen en komen naar de Dolomieten.
 |
| We kunnen beide nog lachen naar de fotograaf |
Dag 7 is
nog wel het vermelden waard. Als wij al dachten dat het ons ging lukken kwam
deze etappe keihard langs. Het was maar een marathon met 2000 hoogtemeters maar
oh, oh wat een technische meters. Er kwam maar geen eind aan. De eerste 30 km
klimmen, steeds steiler, je kan rennen maar niet hard, je loopt op je grenzen.
Hierna steil en dan bedoel ik steil naar beneden. Dat is echt iets waar wij
Nederlanders hier niet op kunnen trainen. Met ware doodsverachting storten de
berggeiten zich naar beneden. Wij staan geparkeerd! Eenmaal beneden hebben wij
een jasje uitgedaan. Het is nog niet gedaan en wederom moeten wij een kleine
1000 meter omhoog. We finishen maar we krijgen het niet cadeau, de TAR geeft
geen cadeautjes. We zien een team bij de eerste beklimming naast het pad staan.
De tranen staan de atleten in de ogen, ze geven het op. Ze moeten opgeven. Het
laat me niet onberoerd
Dag 8 is de
laatste dag. Weer een korte etappe van 33km en 1300 hoogtemeters. We weten nu
uit ervaring dat we ons nog niet gelukkig moeten prijzen maar we gaan het
halen. We lopen op een prachtige locatie langs het “Drei Zinnen” gebergte en finishen in Sesto,
Italie. We hebben een brok in onze keel.
 |
| We finishen de TAR met een brok in onze keel |
’s-Avonds
is er een grote afterparty (met pasta) Iedereen is er. Hoogtepunt van de dag is
het uitreiken van de Finishers-shirts. Voor alle deelnemers is een shirt
gemaakt. Die krijg je alleen als je gefinisht bent, de rest wordt vernietigd.
Dit is erg confronterend. Atleten die het wel gehaald hebben hebben een shirt
aan, atleten die het niet gehaald hebben dus niet. Auw!
Van de 300
gestarte teams blijkt uiteindelijk slechts de helft gefinisht te zijn. Hiervan
is ongeveer 50% geblesseerd. Ook van de Nederlandse teams finishen er maar 3. Wij
hebben helemaal niks, en finishen in de top 10. Wow! We behoren nu tot de
kleine selectie van zo’n 150 Nederlanders die deze wedstrijd ooit hebben
uitgelopen. We hebben het gehaald, en hoe!
Bikkelen
voor een T-shirt. Dat is de titel die boven het krantenartikel in de
Gelderlander staat. Mooier kan ik het niet omschrijven. De journalist begrijpt
er werkelijk helemaal niets van. Wij proberen het niet meer uit te leggen. Wij
lopen op wolken, hebben enorm genoten en gloeien een maand na dato nog na. De Transalpine run is een beleving, een uitdaging. We hebben het gehaald. En zijn
daar behoorlijk trots op.
“ Keep on
Running”
Team
Runnersworld Arnhem
Frans van
Huizen, http://thelastmiles.blogspot.nl/
Edwin
Castelein, http://lekker-weg.com/
Edwin Castelein - oktober 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten