Rustige duurlopen naar Duitsland en Frankrijk

Afgelopen weekend heb ik op zaterdag en zondag een lange duurloop gedaan.
Zaterdag over de weg ten oosten van de Rijn naar het zuiden gerend. Daar is een mooi rustig pad waar het goed lopen is. Na de 4 bruggen die Basel-Stadt met Klein-Basel verbinden en de sluis-dam stond ik plotseling na zo'n 7 km in Duitsland bij het plaatsje Grenzach-Wyhlen. Er is een tolhuis en een slagboom, maar niemand aanwezig. De auto's rijden zonder vaart te verminderen door. Het was best koud en ik had geen handschoenen of muts en ook alleen m'n korte tight aan. De winterspullen liggen nog in Velp. Niet veel verderop zag ik heuvels met bossen en daar wilde ik wel naartoe. Toen begon er natte sneeuw te vallen en werd het nog kouder. Toch op een gegeven moment een weg omhoog het bos in en een mooi pad gevolgd. Het was een pittige klim die ik het laatste stukje moest wandelen. Helaas eindigde dat bij een eenzaam huis in het bos en kon ik weer terug. Ik had al een uur gelopen en het aardig koud gekregen dus besloot terug te keren. De sluis-dam overgestoken naar Basel-Stadt en daar zoveel mogelijk over een pad langs de Rijn gelopen. Op gegeven moment toch echt de drukte van de stad in en door de drukte van de kermis die hier neergestreken is. Op een klein historisch pleintje hebben ze een enorm reuzenrad weten neer te zetten die vlak langs de huizen en oude kerk scheert. Na 2 uur en 21 km weer terug in mijn flat.

Het reuzenrad naast de kerk

's-Middags boodschappen gedaan bij de Geant in Saint-Louis (Frankrijk) op 2 km van mijn flat. Het scheelt flink in prijs om daar boodschappen te doen; je ziet dus ook veel Zwitserse auto's op de parkeerplaats. Natuurlijk handschoenen en een muts gekocht.
Zondag richting het westen gelopen en nu was ik al na 3 km bij een vervallen grenspost aan de grens met Frankrijk, maar de plaatsjes heten daar noch wel Hegenheim of Buschwiller. Daar begint het platteland en de heuvels; er is weinig verkeer dus je kunt er heerlijk hardlopen. Hoger op de heuvels lag er sneeuw op de daken van de huizen en auto's. Het was ook wel koud maar ik was nu goed aangekleed; had ook een trainingsbroek aan getrokken. Kriskras gelopen zonder enig doel en regelmatig passeerde ik de grens die daar erg onregelmatig is. Zo nu en dan op modderpaden over de velden en ook door de bossen, waar ik nog bijne tegen een jong everzwijn aanliep. Heerlijk ontspannen gelopen op een redelijk tempo. Mijn richtingsgevoel was goed want op gegeven moment kwam ik weer op bekend terrein en thuis had ik iets meer dan 22 km gelopen in 2 uur. Ik hoop dat dit genoeg training is voor de marathon van komende zondag in New York. We zullen zien hoe het gaat.
Helaas krijg ik mijn Garmin niet aan de praat met mijn PC dus geen plaatjes van mijn lopen; vandaar de foto van de kermis en een route uit de losse pols.

Met de hand ingetekende route die ik ongeveer gelopen heb

Transalpine Run 2012 - Een afsluitend overzichtsverhaal

Op verzoek van de Cikoerier (het clubblad van de atletiekvereniging CIKO'66) had Edwin een prachtig overzichtsverhaal geschreven over onze avonturen tijdens de Transalpine Run . Wat schetste zijn verbazing toen dit niet geplaatst werd en hij daar ook helemaal niet van op de hoogte werd gesteld. Zonder enig overleg wordt dit prachtverhaal terzijde geschoven. Was het soms te lang - ja maar het duurde ook 8 dagen. Valt het niet onder atletiek - officieel misschien niet, maar we hebben toch echt wel hardgelopen.  Niemand van CIKO heeft zo'n prestatie geleverd en er zijn ook maar 150 Nederlanders die dat gelukt is. Lijkt me toch wel de moeite waard om te plaatsen; kan toch een mooie inspiratie zijn voor de leden. Op een gepikeerde (om het netjes te zeggen) email van Edwin is ook niet gereageerd.
Daarom vindt ik het nodig om dit verhaal hier op mijn blog te publiceren. Het gaat niet alleen over de TAR maar ook over onze voorbereiding en trainingen. Het woord is aan Edwin:

Trans Alpine Run 2012

De uitdaging: 320 kilometer, 8 dagen, 15000 hoogtemeters, van Duitsland naar Italië over de Alpen heen.

Een jaar geleden besloten Frans van Huizen en ik het avontuur met elkaar aan te gaan. We hadden al heel veel trails en marathons samen gelopen en nu moest het er maar eens van komen. We gaan de Transalpine run lopen. Onder trailers is dat een van de wedstrijden waar je alleen maar van droomt. Voor 2011 kwam die droom wat te snel, het zou daarom  2012 worden. Door omstandigheden waren we genoodzaakt veel van onze trainingen apart te doen en hier ons eigen plan in te kiezen. Wel hebben we enorm veel wedstrijden samen gelopen. De voorbereiding op zich was al geweldig. Zoals de Silvestermarathon,  't is (voor) niks Marathon, Rothaarsteig Marathon,  Utrechtse Heuvelrugtrail, La Provinciale, Maas en Waalse Dijkenloop,Veluwezoomtrail, Brabantse Wal Marathon, Zomermeerdaagse, Tombeau de Chevalier, Nullauf, Maasdijkmarathon, Grand Trail de Bouillon, Marathon van Parijs, CTS Stage 6 Sussex, Sallandtrail, Trail by the Sea, Midwintermarathon, Dutch Coast Ultra Run, Le Trefle 4 Feuilles. Trail de Fantomes. En dan vergeet ik er vast nog wel een paar. Binnen onze groep 5 staan wij bekend als “de Ultra’s”, lijkt me duidelijk waarom. 

Letterlijk duizenden kilometers, tientallen marathons en ultra’s gingen vooraf. Op het hoogtepunt trainden we 6 keer per week inclusief een sessie in het krachthonk. Weken van 150 km waren normaal en zelfs een trainingsweek van 250 km. We gingen ten rade bij een voedingsdeskundige en ervaringsdeskundigen en trokken ons plan. Het Transalpine trainingsschema was ons richtsnoer. Al die inspanning bleef niet ongemerkt. We kregen contact met een aantal sponsors en zo kon het gebeuren dat wij ruim in kleding werden voorzien door Runnersworld Arnhem, dat Foodvalley ons financieel steunde, en Mud Sweat Trails ons ook van materiaal voorzag. Geweldig natuurlijk.

Uiteindelijk was het op 1 september dan zover. We staan aan de start van de Transalpine run in Ruhpolding Duitsland voor de eerste etappe. Een stukje van 50 km en 1600 hoogtemeters om warm te worden. Aan de start staan 300 teams uit 33 landen. In totaal komen we zes Nederlandse teams tegen waar we veel mee zullen gaan optrekken. Een team bestaat uit twee personen die uit veiligheidsoverwegingen verplicht bij elkaar moeten blijven.  Uit de boxen klinken de tonen van “ Keep on Running” en “ Highway to Hell”. Deze songs zijn onlosmakelijk verbonden met deze wedstrijd. Na een startschot en de komst van de begeleidende helikopter gaan we van start. Wat een kippevelmoment! De eerste 25 km gaan redelijk gemakkelijk, wel omhoog maar kunnen we goed aan. We doen er ongeveer 3 uur over. Het tweede deel is veel moeilijker. Klimmen en dalen over natte hellingen, wortels, obstakels. We doen over het tweede deel 5 uur. 

Technisch zeer moeilijk stuk

Slecht, nee absoluut niet. In onze categorie worden we 13^e.

Na elke etappe worden we door het ontvangende dorpje vergast op lekkernijen. Broodjes, bier, yoghurt, chips. Van alles en nog wat. Ook organiseert het dorpje een pastaparty voor de lopers. Lekker eten, en na het eten krijgen we verslag van de afgelopen dag met spectaculaire beelden vanuit de helikopter en prachtige foto’s. Hierna een briefing van wat ons de volgende dag weer te wachten staat.  We slapen in hotels (eigen keuze) en hebben een strakke discipline. Op tijd naar bed dus.

Dag twee onderschatten wij verschrikkelijk. Het is maar 32 km, maar wel 2000 hoogtemeters. Al na 1 km zitten wij in een fuik als de brede weg versmald naar een single track die ook nog eens supersteil omhoog gaat. We verliezen hier veel tijd mee. Op zich vinden we dat niet zo erg maar helaas moet je ook binnen een bepaalde tijd bij de verzorgingspunten zijn anders wordt je uit de wedstrijd gehaald. Het is nat en glad, we glibberen en glijden door het bos en de snelheid is bedroevend laag. Op gegeven moment blijft Frans zijn schoen zelfs achter in de blubber. We redden het net. Het tweede stuk van de dag zetten we wat aan en uiteindelijk zijn de tijdslimieten onze zorg niet meer. Wel doen we er toch weer ruim 7 uur over.

Dag 3 staat bekend als de koninginne-etappe en is weer ruim 46 km en 2300 hoogtemeters. Wij maken onze borst nat. Van de 600 deelnemers hebben we vernomen dat er al ruim 80 zijn uitgestapt en het moet nog beginnen! We zitten pas op dag 3. Gelukkig voor ons is het traject niet al te technisch en dat is in ons voordeel. We knallen door de bergen heen en voelen ons sterk. We finishen als 7^e (van onze categorie)en dat zegt genoeg. Het fijne hiervan is dat we een startvak mogen opschuiven. We maken de start dan iets bewuster mee en hoeven ons geen zorgen meer te maken dat we in opstoppingen terecht komen. Wel zo leuk.

Over de bergkam op 2200 m hoogte

Het gaat te ver om alle etappes te beschrijven. Die kan je uitgebreid terugvinden op onze websites. Het ene hoogtepunt na het andere komt voorbij. Merkwaardig genoeg worden we sterker en sterker in plaats van vermoeider. We zijn in staat om het wedstrijdelement wat los te laten en ons steeds meer te richten op het genieten van de omgeving. We verlaten de Alpen en komen naar de Dolomieten.

We kunnen beide nog lachen naar de fotograaf

 

Dag 7 is nog wel het vermelden waard. Als wij al dachten dat het ons ging lukken kwam deze etappe keihard langs. Het was maar een marathon met 2000 hoogtemeters maar oh, oh wat een technische meters. Er kwam maar geen eind aan. De eerste 30 km klimmen, steeds steiler, je kan rennen maar niet hard, je loopt op je grenzen. Hierna steil en dan bedoel ik steil naar beneden. Dat is echt iets waar wij Nederlanders hier niet op kunnen trainen. Met ware doodsverachting storten de berggeiten zich naar beneden. Wij staan geparkeerd! Eenmaal beneden hebben wij een jasje uitgedaan. Het is nog niet gedaan en wederom moeten wij een kleine 1000 meter omhoog. We finishen maar we krijgen het niet cadeau, de TAR geeft geen cadeautjes. We zien een team bij de eerste beklimming naast het pad staan. De tranen staan de atleten in de ogen, ze geven het op. Ze moeten opgeven. Het laat me niet onberoerd 

  

Dag 8 is de laatste dag. Weer een korte etappe van 33km en 1300 hoogtemeters. We weten nu uit ervaring dat we ons nog niet gelukkig moeten prijzen maar we gaan het halen. We lopen op een prachtige locatie langs het  “Drei Zinnen” gebergte en finishen in Sesto, Italie. We hebben een brok in onze keel. 

We finishen de TAR met een brok in onze keel

’s-Avonds is er een grote afterparty (met pasta) Iedereen is er. Hoogtepunt van de dag is het uitreiken van de Finishers-shirts. Voor alle deelnemers is een shirt gemaakt. Die krijg je alleen als je gefinisht bent, de rest wordt vernietigd. Dit is erg confronterend. Atleten die het wel gehaald hebben hebben een shirt aan, atleten die het niet gehaald hebben dus niet. Auw!

Van de 300 gestarte teams blijkt uiteindelijk slechts de helft gefinisht te zijn. Hiervan is ongeveer 50% geblesseerd. Ook van de Nederlandse teams finishen er maar 3. Wij hebben helemaal niks, en finishen in de top 10. Wow! We behoren nu tot de kleine selectie van zo’n 150 Nederlanders die deze wedstrijd ooit hebben uitgelopen. We hebben het gehaald, en hoe!

Bikkelen voor een T-shirt. Dat is de titel die boven het krantenartikel in de Gelderlander staat. Mooier kan ik het niet omschrijven. De journalist begrijpt er werkelijk helemaal niets van. Wij proberen het niet meer uit te leggen. Wij lopen op wolken, hebben enorm genoten en gloeien een maand na dato nog na. De Transalpine run is een beleving, een uitdaging. We hebben het gehaald. En zijn daar behoorlijk trots op.

“ Keep on Running”

Team Runnersworld Arnhem

Frans van Huizen, http://thelastmiles.blogspot.nl/

Edwin Castelein, http://lekker-weg.com/

 Edwin Castelein - oktober 2012

Weer lekker aan het lopen

De afgelopen tijd ben ik weer lekker aan het lopen geweest. De zin is er weer helemaal en het voelt weer heerlijk om te lopen. Vorige week donderdag kon ik niet met de club mee want ik ging weer naar een appartement kijken. Deze zien er in het algemeen goed uit. Goed geverfd en onderhouden en overal ligt mooi parket. Wel zo fris. De enige variatie zit in de keuken; soms zijn ze heel modern en soms nog echt jaren 70 met oude kastjes en apparatuur. Maar nog geen keuze gemaakt. We hebben het nu ook al gehad dat het appartement al vergeven was als wij daar aankwamen. Daarna dus nog gaan lopen; weer langs de Rijn en  nu een lang stuk stroomopwaarts tot ik bij een dam kwam aan de zuid/oostkant van Basel waar een grote installatie is om stroom op te wekken. Daarnaast is ook nog een sluis waar net een Nederlandse Rijnaak zich aan het in-manoeuvreren was zodat ze verder door konden varen. Ik had een aardig tempo en na een uur had ik er 12 km opzitten. Het weekend was ik weer naar Porlezza gegaan om wat klusjes te doen aan de huisjes. Zaterdag 12 km en zondag 18 km weer op een aardig tempo gelopen rond het Lago di Piano, een klein meertje in de buurt, over onbekende weggetjes.

Zondagochtend rondje bij Porlezza

Tempoloop op  maandag

Maandag weer met de club mee. Het is daar hollen of stilstaan. Ik liep weer met de snelste groep mee en zonder stretchen of loopscholing wordt er even 10.6 km in 53 minuten gelopen. Ik kon het prima bijhouden en omdat ik ook heen en weer naar mijn flat was gelopen had ik er weer 17 km opzitten.

Vanavond heb ik bij de club met een iets langzamere groep meegedaan. Hier werd na even inlopen wel heel kort gestretcht, maar daarna gewoon een tempo van 11 km/uur gedurende 55 min. Het snelle tempo wil ik ook in New York gaan lopen en dan zie ik wel waar het strand

Nog even rustig aan

Na de TAR heb ik misschien nog maar 4 keer gelopen. Al 2 weken heb ik 0 kilometer op de teller staan. Ik was natuurlijk druk met mijn verhuizing, maar het mag wel even wat minder. Vorige week vrijdag ben ik weer met de trein van Basel naar Lugano gereisd in m'n hardloopkleren en een dun trainingspak. Had natuurlijk ook de rugzak mee en vanaf het station ben ik langs het meer van Lugano naar Porlezza gerend. Gedeeltelijk kon dat over een smal wandelpad maar een groot gedeelte moest over de smalle autoweg. Er waren niet overal trottoirs dus helemaal rechts lopen en hopen dat de auto's je zien. Bij een donker tunneltje even gewacht tot er geen verkeer aankwam en toen als een haas erdoorheen. Na 18.5 km was ik bij ons chalet in 1:45 u en had ik heerlijk gelopen.

Pas gisteravond ging ik weer op pad. Niet met mijn nieuwe clubje want ik wilde een bepaalde gebied bekijken. Ik woon nu in het kanton Basel-Stadt en het is zo dat je in dit kanton veel meer belasting betaalt over je salaris dan in het omliggende kanton Basel-Landschaft. Dat kan wel zo'n paar honderd euro per maand schelen. De gemeenten in Basel-Landschaft liggen direct tegen Basel-Stadt aan en ik zoek daar nu naar appartementen. Vandaar kun je nog makkelijk in korte tijd naar het werk fietsen. Eerst weer langs de Rijn naar het zuiden gelopen naar de buurgemeente Birsfelden en daar wat rondgerend en rondgekeken. Toen vertrouwend op mijn richtingsgevoel terug. Maar al gauw had ik geen idee meer waar ik was. Bijna elke straathoek stoppen om te zien of er wat bekends was. Pas na 1:15 u zag ik de torens van Novartis en dat is vlakbij mijn flat. Na 1:24 u en 14.5 km was ik weer thuis.
Ik ga nu wel weer wat meer lopen want ik wil 28 oktober meedoen met de marathon van Luzern en de week erna loop ik de NYC marathon.