Blogboek en RDLs

Ik had besloten om van mijn blog een boek te maken en het resultaat kwam gisteren binnen. Op de website BlogBooker kun je al je blogs omzetten in een pdf file. Natuurlijk eerst al je gegevens van je weblog invoeren en dan kun je kiezen uit allerlei opties. Bijvoorbeeld de links in je blog als voetnoot onderaan de bladzijde; maar dat werd heel rommelig dus niet gedaan. Zo moet je een paar dingen uitproberen en soms weer helemaal opnieuw beginnen als het resultaat je niet bevalt. In ieder geval moet je niet alles tegelijk doen want dan worden het heel veel bladzijden. Ik heb nu apart voor 2009 en 2010 gedaan. Maar dan heb je op een gegeven moment je blog als pdf. Dit kun je dan weer omzetten in een echt boek op de website Lulu. Weer veel verschillende mogelijkheden hoe je dat doet. Ik heb uiteindelijk gekozen voor een pocket uitgave van 6x9 inch. Het ziet er prachtig uit; de foto's, grafieken en tabellen zijn scherp. Leuk om over 10 of 20 jaar weer eens te herlezen.

Ondanks de trailmarathon vorige week heb ik goed kunnen trainen deze week. Dinsdag een piramide 2, 4, 6, 4, en 2 minuten op 10 km tempo maar dat was niet belangrijk. Deze avond was de verkiezing van de recreant van het jaar. Dit werd met bijna een meerderheid van de stemmen en volkomen verdiend gewonnen door Edwin. Gisteren weer eens meegelopen met de zaterdagochtend lopers. We begonnen met een man of 15 richting Warnsborn en door naar Oosterbeek. De grootste groep ging daar terug omdat ze maar 20 km wilden lopen. Met 6 man/vrouw waaronder Marlies, Jan, en Sjaak die aan het trainen zijn voor een marathon gingen we door naar Wolfheze. Via Papendal weer terug naar Valkenhuizen waar ik 27.5 km op de teller had staan in 2:55. De marathonners liepen nog door naar hun huis om toch wel de dertig vol te maken die ze moesten lopen volgens hun schema.
Na de loop gisteren had ik nog veel energie over dus vanmorgen weer op pad. Mijn favoriete rondje plus nog een grote lus over de Posbank en via de Rhedense schaapskooi weer terug; 21.7 km in iets meer dan 2 uur.

South Devon Coastal Trail Marathon - 45 km - 4

Nog twee prachtige foto's door de organisatie verstuurd

South Devon Coastal Trail Marathon - 45 km - 3

Sout Devon Coastal Trail Marathon - 45 km - 2

De route door het Engelse landschap

South Devon Coastal Trail Marathon - 45 km - 1

Het was vrijdag een lange tocht. Pas vroeg in de avond kwamen we bij Tilly cottage in Stokenham, ons bed & breakfast adres, aan. Een pint bier in de pub en een grote steak met een glas rode wijn vergoedde veel en leek ons een goeie voorbereiding op de marathon. Zaterdagochtend stonden we al om 8 uur bij de start om ons in te schrijven. Om de pols kregen we een bandje met een staafje (dib) voor de tijdwaarneming. Bij de start waren kleine kastjes met een gaatje waarin die dib gestopt moest worden. Op 3 andere plaatsen op het parcours waren ook zulke dib points en natuurlijk bij de finish. Omdat er maar twee van zulke kastjes bij de start waren gingen we twee aan twee van start; zoals bij de loopscholing eigenlijk. Het was duidelijk geen wedstrijd! Edwin, René en ik vertrokken als laatste. De nacht ervoor had het nog flink geregend en de paden waren glibberig en soms diepe modderpoelen. Voor René, die geen trailschoenen had was dat een probleem en hij bleef al snel achter bij Edwin en mij. De eerste klim kwam al snel en net als iedereen wandelden we naar boven. Bovenop de kliffen was het prachtig. De zon was ook gaan schijnen en het was 12 graden. Het uitzicht over de zee die op de rotsen onder ons uiteenspatte was fantastisch. We liepen over hele smalle paadjes soms modderig en superglad en soms rotsig waar het heel moeilijk was je voeten goed neer te zetten. Je moest niet uitglijden; er was wel een klein grashellinkje waar je je eventueel aan vast kon houden, maar zo niet dan lag je 50 meter lager op de rotsen. Sommige stukken had je je handen nodig om over de rotsen te klauteren. Na zo'n 18 km langs de kust gingen we landinwaarts. Edwin was nog niet helemaal hersteld van zijn griepje eerder in de week en gaf aan wel even te willen rusten, maar ik vond dat we dat halverwege moesten doen. Bij 23 km stond er een prachtige bankje met uitzicht over zee. Daar hebben we even een broodje gegeten wat leidde tot hilarische opmerkingen van de lopers die daar langskwamen. Daarna gingen we weer stug verder door de modderpoelen die soms zo diep en zuigend waren dat ik bijna mijn schoen verloor. We liepen over weilanden en door kleine dorpjes; over een houten vlonder in een moeras. Het was echt schitterend. Nog ergens 500 meter verkeerd gelopen waar ik de aanwijzing gemist had. Bij 32 km ging de spirit er echt uit bij Edwin en ging ik vooruit. Ik kon op de vlakke stukken nog steeds vaart maken; dat voelde echt heel goed. Bij 43 km kwamen we in het kustplaatsje Torcross met een leuke boulevard waar het publiek op de terrassen voor ons klapte. Maar toen moesten we nog een trap en een flinke helling op (70 meter omhoog over 700 meter). Bovenaan was een uitzichtpunt waar je de finish kon zien en daar stond Rene opeens naast me. Die had ons blijkbaar ingehaald toen wij verkeerd liepen.  Daarna nog een moeilijke afdaling doen voor het laatste vlakke stuk naar de finish. Op mijn teller stond precies 45 km. René finishte vlak achter me en Edwin kwam een paar minuten later. Mijn tijd was 5:39 maar dat was totaal onbelangrijk dus verder geen berekeningen deze keer; alleen de hoogtemeters: +1226 m!. 's-Avonds weer naar de Trademans' Arms pub voor een paar welverdiende pints of ale en een lekkere maaltijd. De barvrouw noemde ons 'raving mad' toen ze hoorde wat we gedaan hadden maar de eigenaar met gigantische bierbuik hield wel van hardlopen: "I run the bar". Zondag namen we een iets langere maar wel snellere route terug. Twee lange reisdagen dus voor deze marathon maar we hadden het niet willen missen.

South Devon Coastal Trail marathon - 19 februari 2011

Edwin heeft er al een mooi verhaal over geschreven, maar ik zal nog even wat cijfertjes geven; voor de datafreaks zullen we maar zeggen.
Ten eerste is het geen marathon maar 28.1 miles en dat is 45.2 km. Het hoogteprofiel is 4,375 feet en dat is 1.333 meter. De gemiddelde tijd die je erover doet is 4:59 voor de mannen en 5:20 voor de vrouwen. Op de informatie staat ook dat de ondergrond uit rots, gras en modder bestaat en dat de 'difficulty' 4 - Severe is. Er is een loop in Exmoor die moeilijkheidsgraad 5 - Extreme heeft. Die is 2 weken voor de 60 van Texel dus die doen we maar volgend jaar. Zaterdag wordt een zonnige dag met 11 graden, dus het wordt prachtig.

Hieronder nog een verhaaltje van een deelnemer vorig jaar, met typisch Engelse humor geschreven:
"The first 11 or so miles were along narrow rocky coastal paths past the Start Point Lighthouse round to Salcombe with large sections being tricky single file. Memorable moments of this section of the course included having a filming helicopter flying sideways 10 or so metres above my head, almost being blown off the course by the wind and sliding backwards down a hill I had only moments earlier been trying to run up. At Salcombe the route left the coast and headed inland for the steep and muddy hills of South Devon. The course included some roads but wherever possible we were treated to the steepest and muddiest option available; the route winding north along bridle trails, crossing fields, ditches, stiles and fences. The course continued north inland and past the start before turning east to the coast at Slapton Sands for a final punishing 2.5 miles back over one last hill and to the start/finish."

Weer een mooie trainingsweek

Afgelopen week weer lekker getraind. Het begon dinsdag met een hersteltraining met het groepje van Midwintermarathon en liepen we iets meer dan 10 km. Donderdag hadden we een pittige training met 3 maal 2200 meter op halve marathon tempo en liepen we totaal 14.4 km. Vrijdag ben ik een heuveltraining gaan doen. Twee keer over de Emmapiramide en nog wat mooi heuveltjes in de buurt liep ik +400 hoogtemeters in 16.8 km.
Zondag tenslotte een RDL naar Loenermark langs het boerderijtje met de altijd blaffende hond. Vandaar een beetje gedwaald en kwam na 6 km weer uit bij de hond. Andere route terug en na 30.7 km in 3:03 weer thuis. Bleek ik hier wel 520 hoogtemeters gelopen te hebben. Heb dat maar eens uitgezet conform P.1uur45. Ziet er dan wel indrukwekkend uit. Totaal dus deze week 72.8 km.  Komende week heel rustig op de training, want vrijdag gaan René, Edwin en ik naar Engeland om zaterdag de South Devon Coast Trail te lopen. Dit is er een uit een serie van 10 waarvan er elke maand vanaf september een op het programma staat. Langs de hele kust vanaf Dover tot aan Noord Wales zijn schitterende trail lopen georganiseerd. Lees ook de blog van Edwin hierover.

Hardlopers van vroeger liepen helemaal niet zo hard.

Van uw trouwe wetenschapscorrespondent

In de wetenschaps bijlage van de NRC stond vandaag een artikel van Michiel van Nieuwstadt met de titel: "De vroege voet". Het verhaal begint als volgt: "De mens is gemaakt om te rennen. Als slappelingen op de savanne hadden onze verre voorouders een ding voor op concurrerende groepsjagers of aaseters: We konden eindeloos blijven hardlopen in de brandende zon, mede dankzij een hyperefficient afkoelingsmechanisme waarbij het zweet ons langs bet lichaam gutste. Zo waren we aas etende concurrenten als hyena's of wilde honden midden op de dag te snel af, of achtervolgden we prooidieren totdat ze er letterlijk dood bij neer vielen. Zo luidt in het kort de wetenschappelijke duurloophypothese in de menselijke evolutietheorie." 

Maar op deze hypothese is de laatste tijd veel kritiek. Bij aapmensen die drie miljoen jaar geleden leefden kwam ook de verende voetboog met het extra botje (zie plaatje) voor waarmee hard gelopen kon worden.  Die hadden dat vlees niet nodig voor hun snelgroeiende hersenen. De verende voetboog is ook geschikt om te wandelen. En als je efficient kunt wandelen dan is dat waarschijnlijk voor een jager of spoorzoeker ook al heel nuttig. Bovendien om lang hard te lopen 'in de brandende zon' moet je veel water drinken en waar haal je dat op de savanne vandaan. Daarnaast hadden de vroege mensen nog steeds lange armen en schoudergewrichten geschikt voor het slingeren en dat is niet handig bij het hardlopen. Waarschijnlijk is dat er in grote groepen gejaagd werd waar iedereen van de gemeenschap aan mee deed en de prooi omsingeld werd. Ze hoefden niet uren lang hard te lopen alleen zo nu en dan om de prooi de weg af te snijden.


Nog een leuk zinnetje uit het verhaal dat mij wel aanspreekt: "Dat mensen tot op hoge leeftijd relatief sterke duurlopers blijven zou ook te verklaren zijn uit het feit dat onze voorouders tot op hoge leeftijd mee moesten doen in zo'n gemeenschappelijke jaaggroep."  Dan snap je waar ik het van heb!

Rare capriolen bij de hardloopscholing

In de wetenschapsbijlage van de NRC stond afgelopen zaterdag een artikel van Michiel van Nieuwstadt met de titel: "Winnen met bokkesprongen". Het verhaal begint als volgt; "Hij lijkt dronken, kogelstoter Peter Valentiner. De Duitser legt de kogel in zijn nek en knalt hem voor zijn voeten op de grond. Hij maakt kangoeroehupjes, neemt een aanloop van buiten de cirkel, stopt halverwege zijn rotatie, springt van een verhoginkje, struikelt over de stootbalk en maakt zelfs een pirouette voordat hij de kogel wegstoot. Toch is dit geen slapstick, maar serieuze sporttraining. Na een trainingsprogramma van zes weken behaalde Valentiner op de Duitse kampioenschappen in 2007 een zilveren medaille."

Een Duitse natuurkundige en ex-atleet Wolfgang Schöllhorn heeft aangetoond dat beginnende kogelstoters met dit 'differentieel leren' meer vooruitgang boeken dan de atleten die de ideale kogelstoot uit het leerboek proberen na te doen. Deze methode werkt ook bij veel andere sporten. Er zijn geen ideale bewegingen. Ons bewegingsapparaat leert juist door variaties en fluctuaties te vergroten met soms knotsgekke oefeningen. Er is serieus onderzoek naar gedaan. Drie groepen schaatsers oefenden de start. Een groep volgens het handboek wedstrijdschaatsen, een groep zonder instructie, en de laatste groep maakten pirouttes, sprongen en staken hun handen in de lucht of stonden te zwikken. Deze groep boekte de meeste progressie op een korte sprint van 50 meter. Een Nederlandse hoogleraar bewegingswetenschappen is ervan overtuigd dat het waanbeeld van een bewegingsideaal ertoe heeft geleid dat er te veel aandacht bestaat voor de beweging op zich, terwijl het effectiever is om de aandacht te richten op de uitkomst van de beweging. Op internet is over dit onderwerp ook veel te vinden.

Dus voortaan bij de hardloopscholing ook 9 keer koprollen, in bomen klimmen en een paar flinke bodychecks. En ook geen vragen meer waar die oefening goed voor is. Impliciet leren moeten we!

Midwinter Marathon - Asselronde - 27.5 km

Gisteren gingen we met 8 man/vrouw van CIKO groep 5 op pad naar Apeldoorn. De 5 bloggers, waarvan 4 er gisteren al een blog hebben geschreven, en Herma, Gerrie en Marlies (in sommige blogs respectievelijk H., G. en M.). Dat roept wel wat vragen op. Waren er geen niet-bloggers die gingen lopen? Willen niet-bloggers soms niet met ons mee? Waarom ben ik altijd de laatste die zijn blog publiceert? Tijd voor een blogonderzoek.

Drie van ons gingen voor de mini-marathon van 18.5 km en 5 voor de Asselronde van de Midwintermarathon. Dit is een fraaie ronde van 27.5 km die ik al 4 keer gelopen heb met een beste tijd in 2006 van 2:08:51. Tijd voor een record dus; 2:05 leek me wel een mooie tijd en dan moest ik 4:30 min/km lopen. Zo gezegd, zo gedaan; op 5 km had ik een tijd van 21:58 en dus voor op schema. Helaas moest ik na de 8 km weer een grote sanitaire stop maken en dat kostte me 2 minuten. Ging daarna wel wat harder lopen. Tijd op de 10 km was dus 46:14 en op de 15 km was het 1:08:24. Begon dus al weer wat tijd terug te winnen. Na de 20 km (1:31:44) was het alleen nog maar heuvel af en kon ik goed vaart houden met km tijden van 4:20. Ik finishte in een mooie tijd van 2:05:57. Een parcours record en een PR voor deze ongebruikelijke afstand. De anderen hadden ook allemaal uitstekend gelopen; kijk maar op de blogs van Jan, Peter, Wim en Edwin.
Afstand: 27.5 km; Tijd: 2:05:57; Tempo: 4:31 min/km; Snelheid: 13.2 km/uur; Hartslag: 158 bpm; Hogtemeters: +380 m.

Dagje Omnisport

Gisteren was ik al de hele dag in Apeldoorn in het mooie indoor atletiek centrum Omnisport. Daar waren de NK indoor junioren A/B en ik was vrijwilliger.  Ik werd ingezet als bediener van de field terminal bij het verspringen en de hink-stap-sprong. Ik zat hoog boven het veld op de eerste ring met naast me de Electronic Distance Measurement (EDM)-operator. Die bediende zo'n apparaat als landmeters gebruikten om de gesprongen afstand te meten. Na de sprong richtte hij een infrarode straal op het spiegeltje dat werd geplaatst in de zandbak waar de springer was neergekomen. Omdat er eerder een meting was gedaan van de plaats waar ze afzetten kunnen ze berekenen hoever er gesprongen is. Als die afstand op mijn scherm verscheen moest ik op een knopje drukken en dan verscheen dat met de naam van de atleet op het scorebord. Na een tijdje nog een keer drukken om de volgende verspringer op te roepen. Een zware taak dus :). Maar bij de hink-stap-sprong werd het moeilijker. De atleten mogen vanaf de 9 meter of de 11 meter balk hun sprong starten. Daarom moest de afstand op mijn schermpje gecleared worden en handmatig opnieuw ingevoerd met 2 meter erbij voor de 11 meter springers.
Mooi om die jeugd zo fanatiek met hun sport bezig te zien. Volgens de omroeper zaten er potentiële deelnemers aan de Olympische Spelen in 2016 bij.

Halve marathon 25 jaar geleden

Bij het opruimen van de zolder vond ik een finishfoto van bijna 25 jaar geleden. Ik finish daar in de Halifax halve marathon van 1986 in een tijd van 1:34:13.  Pas in 2009 heb ik die tijd verbeterd in Amsterdam met 1:33:10, maar toen was ik al wel 54 jaar en geen 31 (en met heel veel haar) zoals op de foto. Ook gewoon in een katoenen T-shirt en een kort broekje hoewel het november was. Maar ik had toen geen tights en trainde altijd in een gewone trainingsbroek hoewel het daar van begin november tot eind maart koud was en veel sneeuwde.
Begin mei 1986, 2 weken na mijn promotie, waren we in Halifax, Nova Scotia, Canada aangekomen met 2 van onze kinderen. Ik zou een postdoctoral studie gaan doen aan de Dalhousie University. We hebben daar een ontzettend leuke tijd gehad, maar zijn na anderhalf jaar verhuisd naar Vancouver, aan de andere kant van Canada. Misschien vind ik ook nog wel een foto van de Vancouver Sun Run waar ik 2 keer aan meegedaan heb.