Het was vrijdag een lange tocht. Pas vroeg in de avond kwamen we bij Tilly cottage in Stokenham, ons bed & breakfast adres, aan. Een pint bier in de pub en een grote steak met een glas rode wijn vergoedde veel en leek ons een goeie voorbereiding op de marathon. Zaterdagochtend stonden we al om 8 uur bij de start om ons in te schrijven. Om de pols kregen we een bandje met een staafje (dib) voor de tijdwaarneming. Bij de start waren kleine kastjes met een gaatje waarin die dib gestopt moest worden. Op 3 andere plaatsen op het parcours waren ook zulke dib points en natuurlijk bij de finish. Omdat er maar twee van zulke kastjes bij de start waren gingen we twee aan twee van start; zoals bij de loopscholing eigenlijk. Het was duidelijk
geen wedstrijd! Edwin, René en ik vertrokken als laatste. De nacht ervoor had het nog flink geregend en de paden waren glibberig en soms diepe modderpoelen. Voor René, die geen trailschoenen had was dat een probleem en hij bleef al snel achter bij Edwin en mij. De eerste klim kwam al snel en net als iedereen wandelden we naar boven. Bovenop de kliffen was het prachtig. De zon was ook gaan schijnen en het was 12 graden. Het uitzicht over de zee die op de rotsen onder ons uiteenspatte was fantastisch. We liepen over hele smalle paadjes soms modderig en superglad en soms rotsig waar het heel moeilijk was je voeten goed neer te zetten. Je moest niet uitglijden; er was wel een klein grashellinkje waar je je eventueel aan vast kon houden, maar zo niet dan lag je 50 meter lager op de rotsen. Sommige stukken had je je handen nodig om over de rotsen te klauteren. Na zo'n 18 km langs de kust gingen we landinwaarts. Edwin was nog niet helemaal hersteld van zijn griepje eerder in de week en gaf aan wel even te willen rusten, maar ik vond dat we dat halverwege moesten doen. Bij 23 km stond er een prachtige bankje met uitzicht over zee. Daar hebben we even een broodje gegeten wat leidde tot hilarische opmerkingen van de lopers die daar langskwamen. Daarna gingen we weer stug verder door de modderpoelen die soms zo diep en zuigend waren dat ik bijna mijn schoen verloor. We liepen over weilanden en door kleine dorpjes; over een houten vlonder in een moeras. Het was echt schitterend. Nog ergens 500 meter verkeerd gelopen waar ik de aanwijzing gemist had. Bij 32 km ging de spirit er echt uit bij Edwin en ging ik vooruit. Ik kon op de vlakke stukken nog steeds vaart maken; dat voelde echt heel goed. Bij 43 km kwamen we in het kustplaatsje Torcross met een leuke boulevard waar het publiek op de terrassen voor ons klapte. Maar toen moesten we nog een trap en een flinke helling op (70 meter omhoog over 700 meter). Bovenaan was een uitzichtpunt waar je de finish kon zien en daar stond Rene opeens naast me. Die had ons blijkbaar ingehaald toen wij verkeerd liepen. Daarna nog een moeilijke afdaling doen voor het laatste vlakke stuk naar de finish. Op mijn teller stond precies 45 km. René finishte vlak achter me en Edwin kwam een paar minuten later. Mijn tijd was 5:39 maar dat was totaal onbelangrijk dus verder geen berekeningen deze keer; alleen de hoogtemeters: +1226 m!. 's-Avonds weer naar de Trademans' Arms pub voor een paar welverdiende pints of ale en een lekkere maaltijd. De barvrouw noemde ons 'raving mad' toen ze hoorde wat we gedaan hadden maar de eigenaar met gigantische bierbuik hield wel van hardlopen: "I run the bar". Zondag namen we een iets langere maar wel snellere route terug. Twee lange reisdagen dus voor deze marathon maar we hadden het niet willen missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten