Trail du Tombeau du Chevalier (53 km)










In onze Runnerworld Arnhem kleren
kunnen we voor de start nog lachen

 

René, Edwin en ik waren zaterdagochtend weer vroeg op stap naar Florenville in de Ardennen vlak bij de Franse grens. We gingen de Trail du Tombeau du Chevalier van 52 km en 1500 hoogtemeters lopen onderdeel van het Festival Trail Semois. Na de auto aan de kant te hebben geparkeerd moesten we een steile helling af naar een dalletje waar het X-Cape avonturenkamp is gevestigd met diverse blokhutten en paden en touwen in de bomen. Om 11 uur was de start na de mededeling dat het parcours 1 km langer was omdat het water in de Semois te hoog was en we er niet door heen konden en dus om moesten lopen. We gingen gezamenlijk van start maar al snel ging René voor me uit en bleef  Edwin achter. Maar nog lange tijd zag ik ze zo'n 200 meter voor en achter me lopen. Ik deed rustig aan; had geen idee hoe hard ik ging en hoe lang want was weer eens mijn Garmin vergeten. Toch wel rustig lopen dan. Al sneller dan gedacht kwam het 10 km bordje. In het begin kon ik de heuveltjes nog makkelijk oprennen, maar bij  de 15 km kwam de eerste pittige heuvel waar je alleen maar wandelend, voetje voor voetje op kon komen. Heuvelaf maakte ik elke keer vaart en haalde dan veel mensen in. Bij de volgende zeer steile heuvel kwamen we uit bij een oud kasteel dat we vervolgens ook nog eens via een ladder moesten bestormen.



Via een ladder het kasteel in.



Op het binnenplein was de Ravitaux (verversingspost) en trommelmuziek. Ik deed me tegoed aan chips, koek, banaan en cola. Bij navraag bleken we op 18 km te zijn na 2 uur lopen. Hoopte dat Edwin me nog zou inhalen, maar dat gebeurde niet. Het ging goed en ik ging op mijn langzame, bijna 10 km/uur tempo door. We liepen veel onder de bomen en dat was wel goed met al die zon. Vaak liepen we langs de Semois over fraaie paden en zo nu en dan door een klein dorpje of langs een mooi kasteel.



De prachtige Ardennen met een slingerende Semois



Heuvelop waren het soms echt klauterpartijen en heuvelaf was ook soms zo steil dat je de voeten dwars moest zetten om niet uit te glijden. Ik had geen goede schoenen aan voor dit werk want mijn grote tenen gingen pijn doen heuvelaf door het stoten tegen de voorkant. Een tijd lang met Leonie van den Haak opgelopen die uiteindelijk 3e vrouw werd; heuvelaf haalde ik haar elke keer in maar omhoog en op het platte stuk ging ze harder.



Steil heuvelop kost erg veel kracht



Na heuvelop te hebben gewandeld duurde het telkens langer voor ik weer in mijn hardlooptempo kwam, maar dan liep ik wel totaan de volgende steile klim. Bij 43 km op bijna 5 uur was weer een verversingspost en ik kon weer goed alles tot me nemen.



Een loper stapt uit bij 43 km en mag met de auto van de organisatie mee



Een paar keer moesten we door een beek waadden om verder te komen.



Door de beek



De laatste kilometers werd het wandelen steeds meer maar ik had nergens pijn, behalve in mijn grote tenen en vond ik het ook nog steeds leuk om te lopen. Deze keer had ik ook echt veel gedronken: 1 liter elektrolytendrank, 2 cola bij elk van de 4 posten en 1.5 liter uit mijn waterzak. Vaak bij die lange tochten heb je toch zo je twijfels over het waarom en heb je geen zin meer. Nu bleef ik tot aan het eind zeer gemotiveerd. Uiteindelijk moesten we de steile helling weer af bij de finish. Met veel glijden en glibberen kwam ik beneden en hoorde lopers van mijn Haagse club me toejuichen (zij hadden de 26 km route gedaan). Tenslotte nog een ererondje over het kamp en dan de finish na 6:32:47. Edwin stond al bij de finish; hij had niet zijn dag gehad en was na 30 km uitgestapt. René was er ook nog niet; die kwam 15 minuten na mij want hij was verkeerd gelopen en had een extra 4 km gedaan. Ik ging heerlijk languit in het gras en kreeg een cola en een bier en herstelde weer snel afgezien van een paar flinke kuitkrampen en mijn teennagels die helemaal blauw waren.

Tenslotte de lange reis weer terug en tegen 23:00 was ik weer thuis.


Met een grote grimas kom ik aan het eind van de tocht.