Rennen bij een nieuwe hardloopclub

Rechts mijn tijdelijke nieuwe luxe flat

Vorige week zondagavond na mijn Urbanathlon race ben ik naar  Basel vertrokken vanaf Schiphol. De volgende ochtend werd ik allerhartelijkst ontvangen door mijn nieuwe collega's en één van hen was aangewezen als mijn coach. Hij overlaadde me dus direct met allerlei informatie, trainingen die ik moest volgen en bedrijfssoftware die ik me moest aanleren. Op het kantoor zijn ze erg informeel, ik heb nog niemand gezien met een das om en ik ben bijna de enige met een jasje aan. Ik werk op de Novartis Campus, een groot afgesloten terrein net onder het drielandenpunt van Zwitserland, Duitsland en Frankrijk op de linker oever van de Rijn. Het is een mooi terrein met mooie lanen omzoomd door bomen, er zijn wel vier restaurants waaronder een Food Tower met op elke verdieping een ander soort eten, Thai, pasta, wok etc. Een eenvoudige kop soep met een broodje kroket is niet te krijgen. Verder is er een winkel, een stomerij, een fietsenmaker en nog een aantal coffee corners. Je hoeft het terrein niet af. Tot half december mag ik in een zeer luxe en nieuw appartement van het bedrijf verblijven, maar ik ben nu al wel op zoek naar een eigen woonruimte. Ondertussen ben ik geregistreerd als inwoner van Basel, heb een bankaccount, een nieuw telefoonnummer en een ziektekostenverzekering. Al aardig ingeburgerd dus.  Mijn flat is op maar 10 minuten lopen van mijn werk en vlakbij is een COOP, erg makkelijk dus allemaal.   Vrijdag ben ik met de trein van Basel naar Lugano gereisd, een reis van 3:45 u. Antoinette haalde me op en we reden naar Porlezza naar ons chalet aan het meer van Lugano, waar zij al 2 weken vertoefde. Ik had haar al 3,5 week niet gezien dus dat was wel leuk. Lekker gegeten, gezwommen in het meer en ontspannen aan de rand van het meer gezeten. Mijn eerste echte vakantie dit jaar. Gisteravond wel weer terug met de trein.

Zwanen op het meer van Lugano

Vanavond langs de Rijn hardgelopen naar een paar bruggen verderop waar onder een brug The Dragons Running Club Basel een onderkomen heeft. Dat hebben ze samen met de Dragons boat (Drachen Boot) Club vandaar de naam. Vanavond waren er niet zo veel lopers omdat velen gisteren de marathon van Basel hadden gelopen. Het zijn voornamelijk expats hoewel er ook een paar Zwitsers meedoen, maar de voertaal is Engels. Er waren ook een paar Nederlanders. Ik sloot me natuurlijk direct aan bij de snelste groep; met totaal 5 man gingen we op een tempo van iets boven de 12 km/uur eerst verder langs de Rijn en toen over een onverhard pad langs de zijrivier Birs. Ik kon het goed volhouden alhoewel het lang geleden was dat ik dit tempo zo lang had gelopen. Na 5 km aan de andere kant van de rivier terug en na bijna 50 minuten waren we terug bij de club en hadden we er 10 km opzitten. Nog een stukje naar mijn flat lopen en het totaal kwam op 19 km. Genoeg om mee te beginnen!

Urbanathlon Amsterdam: een groot fiasco

Gisteren was ik in Amsterdam om de Urbanathlon 2012 te lopen. Dit is een race van 14.5 km met 20 hindernissen met start en finish op het Java-eiland. De hindernissen hadden leuke namen zoals Barrier Highway, Rush Houir, Urban Jungle of Tyre Mountain.

Drie containers op een rijtje waar je overheen moest

De start van de eerste wave waar ik in zat zou om 12 uur zijn maar een half uur ervoor stond ik al helemaal vooraan tegen de startlijn. Naast me 2 jonge gasten die normaal alleen maar 400 meters liepen dus dit was wel een opgave voor ze. Ik was trouwens een van de oudste daar; stond tussen allemaal twintigers en jonge dertigers. De start werd eerste een kwartier uitgesteld en toen nog eens omdat de politie het niet veilig vond. Blijkbaar had publiek de dranghekken omver gelopen en waren ze niet meer van het parcours te krijgen. Na nog een kwartier kwam de mededeling dat we over 10 minuten zouden starten op een ingekorte versie. Alleen een rondje over de kades van 3 km zou 3 keer worden gelopen met maar 8 van de 20 hindernissen. Groot gejoel natuurlijk; daar waren we niet voor gekomen! Wel mocht je nu uitstappen en dan kreeg je je geld terug. Maar goed toch eindelijk de start en al die mannen om me heen gingen er als een speer vandoor mij bijna omver lopend. Na elke 800 meter was er een hindernis. Eerst moesten we een tram door van achteren naar voren, toen 6x over 80 cm hoge blokken springen, over stapels pallets op ongeveer tafelhoogte, over 3 containers, over een berg banden, onder een laag gespannen net doorkruipen en over banden stappen en dat allemaal 3 keer.

De banden berg

Bij de 2e ronde waren ook de lopers van de andere waves aanwezig dus dat gaf grote opstoppingen bij de tram en de containers. Dit was bij de volledige route natuurlijk niet gebeurd. Het was knap inspannend om over die containers te komen; dat kostte veel armkracht om je op te hijsen. Het springen ging goed en met een fraaie beenzwaai kwam ik ook goed over de pallets tot er iemand vlak achter mij in één keer erop sprong en dus op mijn benen landde. Bij het gewone hardlopen haalde ik ontzettend veel mensen in. De verzorging was een aanfluiting; er stonden lange rijen voor het enige punt waar water was dus ik ben elke keer maar doorgelopen. Na de derde ronde moest je rechtdoor en kreeg je nog 3 hindernissen: over een bus waarover een net gespannen was, een schuine wand waar ik heel goed overheen kwam en tenslotte een 3 meter hoge muur. Mijn aanloop was goed en ik kon mijn handen bovenop leggen, maar ik kon me niet meer optrekken. Gelukkig stonden er allemaal sterke mannen die je wel even een steuntje gaven. Met geschaafde ellebogen en beurse knieën finishte ik na iets van 1:10. Ondanks dat het niet compleet was en een slap aftreksel van wat het had moeten zijn was het toch wel leuk om eens te doen. Maar de organisatie moet beter.

Het net over de bus

Reunie met biologen

In september 1972 begonnen 60 nieuwe studenten aan hun eerste jaar biologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. En ja ik was inderdaad nog maar 16 jaar toen ik mijn eerste college volgde. Vandaag, 40 jaar later, kwamen zo'n 25 van deze studenten bijeen in Overveen voor de 5-jaarlijkse reünie. We zijn nu allemaal rond de 60 jaar met al veel grijs en oude koppen. Slechts de helft werkt nog in een vak dat met biologie te maken heeft zoals in het onderwijs, milieueducatie, landschapsbeheer, heemtuin en slechts een enkeling in het wetenschappelijk onderzoek. Anderen werken in de IT, bij de belasting of UWV. Gesprekken gaan natuurlijk over het huidige werk en de kinderen, maar ook over natuurbeheer, politiek en pensioen. Na de koffie met gebak gingen we wandelen door de duinen van Kennemerland naar de strandtent Parnassia. Onderweg kregen we college over het gebied door een van ons die hier een boek over had geschreven. De plantenkenners wezen ons op de parnassia, het drienervige zegge en het gladde parelkruid en nog op heel veel meer dat ik alweer vergeten ben. De vogelaars kwamen alleen maar met de buizerd, de torenvalk en de zwarte mees.

Daarna weer 2 uur terug wandelen naar de start waar ons een borrel en buffet wachtte in een restaurant. Het was weer erg leuk en gezellig, maar daarna gingen onze wegen weer uit elkaar...

Afscheid van CIKO'66 groep 5

De warming-up

Eind 2003 heb ik me aangesloten bij de atletiekvereniging CIKO'66. Daarvoor liep ik mijn hardlooprondjes meestal  alleen; in mijn studietijd wel met leden van de volleybalclub of met dispuutsgenoten en later ook nog wel met buren. Dan draafde ik eigenlijk altijd op hetzelfde tempo zonder enige versnelling. Door de trainingen bij CIKO ontdekte ik eigenlijk dat ik ook veel harder kon lopen en dat best lang kon volhouden; het was ook erg leuk om met een groep gelijken op tempo te lopen. Hoewel ik het niet erg leuk leek te vinden waren ook de hardloopscholingen heel nuttig. Je leert balans, coördinatie, evenwicht en nog wat van die nuttige zaken. Al vanaf het begin trainde ik met groep 5 mee wat volgens de omschrijving op de website in het bos en op de weg trainde, met een omvang van 18 km en een snelheid van 11-15 km/uur. Dat was precies goed voor mij.

Groep5

Bijna elke week was ik present op dinsdag en donderdag 19:00 u. Het was altijd heel gezellig, ik leerde mensen kennen die ik normaal op mijn werk niet tegenkom. We trainden altijd heel serieus, hoewel we bij de loopscholing allemaal wel flauw uit de hoek konden komen. Verder was er thee na afloop en vaak ook wat lekkers als iemand jarig was geweest. Veel van mijn medelopers schrijven ook een blog. Een paar jaar geleden waren dat er zelfs zes, dus dan kreeg je 6 blogs over dezelfde training. Het is nu terug tot een harde kern van 4 bloggers: Jan V., Peter, Edwin en ik. Gisteravond was mijn laatste training voordat ik zondag naar Basel vertrek. Het was een heerlijke training; eerst rustig naar de Emma piramide en dan tempo duurloop terug naar vlakbij het clubhuis (zo'n 4 km). Eindelijk weer eens lekker hard lopen. Na de training zette recreant van het jaar Marlies eerst Edwin en mij in het zonnetje omdat we de TAR volbracht hadden. We kregen een mooie ingelijste uitvergroting van een foto waar we lachend opstaan tijdens de TAR. Daarna een leuke speech voor mij met herinneringen aan mij (zie blog van Jan) en ik ontving een mooi hardlopers boek; er was gebak en thee en later kwamen de pilsjes ook nog aan de beurt.

Stretchen na afloop van de training

Hoewel er ik er afgelopen anderhalf jaar al veel minder was zal ik het gaan missen.

Professionele foto's van de TAR

Tijdens de TAR waren er veel fotografen aanwezig die ons vanuit alle hoeken vastlegden. Ook stonden er veel camera's die een foto maakten als je er langs liep. Deze foto's heb ik kunnen bestellen en hieronder een paar heel fraaie. Als je op een foto klikt krijg je het groot op je scherm.

Filmpje van de Transalpine Run

Onderweg heb ik zo nu en dan filmpjes geschoten. Dit heb ik nu vrij ruw aan elkaar geplakt en dit is het resultaat (5 minuten) met wat lage resolutie helaas.

 

In het nieuws met ons TAR avontuur

Zaterdag verscheen in De Gelderlander een artikeltje over onze TAR belevenissen (zie hieronder) en ook de website van het Rheden Nieuws besteed aandacht aan ons. Erg leuk om te lezen.

Dansen na de TAR finish

De twee Braziliaanse vrouwen, altijd helemaal in het roze gekleed, deden na elke finish een samba dansje bij de muziek uit de speakers. Bij de laatste finish op dag 8 werd iedereen uitgenodigd om mee te doen. Vandaag deze foto gevonden op de TAR website; Edwin en ik kunnen ook nog steeds dansen na 320 km hoewel ik een beetje achterloop met de juiste beweging.

TAR dag 8 + 1: Sexten - Velp (960 km, 11:00 u)

Pasta eten met de broers Ward en Tjerk die het niet gered hebben en Pieter die het zonder zijn maatje heeft

 uitgelopen.

Na de pastaparty en het feestje gisteravond met de uitreiking van het finishers T-shirt (met natuurlijk veel klein leed bij degenen die het niet gehaald hebben), live muziek en veel bier moesten we vanmorgen weer vroeg op om de bus van 7:30 u naar München te nemen. Deze tocht duurde 5 uur en we waren even bang dat we onze vlucht zouden missen, maar alles liep gesmeerd. Op Schiphol reden geen treinen maar we werden opgehaald door de vrouw en dochter van Edwin want ze hadden een familiefeestje in de buurt. Ze hebben mij met mijn loodzware tas gedropt op het station van Breukelen en in Arnhem stond mijn zoon me op te wachten. Hij heeft me naar huis gereden en voor me gekookt. De eerste spullen in de was en e-mails lezen. Ik voel me prima en helemaal niet moe; moet misschien nog komen. Goed uitrusten in ieder geval de komende dagen.

Alle lopers met hun finishers T- shirt op het podium.

GEFINISHED!!! TAR dag 8: Villabassa - Sexten (34,1 km, 1269 hm, 5:05 u)

Op de 8e en laatste etappe van de TAR gingen de eerste  15 km voornamelijk over asfalt met een hoogteverschil van 200 m, dus dat legden we af in 1:30 u. Vervolgens kregen we een flinke klim naar het 2400 m hoog gelegen Dreizinnenhutte. We liepen door een schitterende omgeving met uitzicht op de Dreizinnen. De afdaling was technisch moeilijk en we wandelden dus naar beneden. Verversingspost 3 lag op 6 km van de finish en dat liepen we weer op een rustig tempo van 9 - 10 km/uur. Even een foto gemaakt bij het laatste bordje met '1 km to go' en toen naar de finish gerend. Na 5:05 u voltooiden we de laatste etappe van de TAR. We omhelsden elkaar en werden door iedereen gefeliciteerd. Ik was best wel emotioneel en de tranen glibberden over mijn wangen. Ergens een biertje gehaald en naar de overige finishers gaan kijken. Iedereen vierde het op zijn eigen manier. Sommigen droegen elkaar over de finish, anderen maakten een dansje en veel kwamen met de vlag van hun land aan het eind.  We zijn reuze trots dat we dit volbracht hebben zonder enige schade. Zeker 1/3e van de lopers heeft het niet gehaald. Vanavond de pastaparty en dan krijgen we ons finishers T-shirt uitgereikt. Morgen weer naar huis en bedenken wat we hierna gaan doen.

TAR dag 7: San Vigilio - Villabassa (41,8 km, 1956 hm, 8:01 u)

Het was vandaag de zwaarste etappe en dat begon al na 10 minuten toenwe van de openbare wegeen grindpad langs de rivier opgingen. Het was heel vlak maarer was net een steen die erboven uitstak. Ik ging plat naarvoren met een enorme smak. Er is een grote saamhorigheid onder de lopers, dus een raapte mijn stokken op en twee anderen sjorden me omhoog. Een knie met een grote wond waar het bloed uitstroomde, de andere knie zeer pijnlijk en ook mijn handen deden erg zeer. Maar goed gewoon verder.  De eerste 12 km tot verversingspost 1 was goed te lopen; we deden dat in 1:15 u. Het bloed was opgedroogd en de knie deed geen pijn meer. Mijn handen deden nog wel zeer, blauwe plekken op de muis van de hand en toen we daarna de berg Forcella gingen beklimmen kon ik mijn stokken moeilijk vasthouden. Het was weer een lange klim tot 2400 m en een technische afdaling door het bos. Het was nog steeds leuk om te lopen omdat we nu door een heel ander gebied gingen: de Dolomieten met grote grillige rotsmassieven. Uiteindelijk kwamen we bij een meer uit met prachtig blauw-groen water. We liepen er omheen en begonnen aan de tweede beklimming van de dag naar 2200 m. Dit was zeer steil en ik kwam maar heel langzaam vooruit. De afdaling was zeer zwaar en hebben we helemaal gewandeld. We moesten over enorme rotspartijen en een heel lang stuk over losse steenslag. We werden regelmatig ingehaald door lopers die dit hardlopend konden. Zoals altijd konden we het laatste vlakke stuk (6 km deze keer) op een tempo van 10 km/uur afleggen en haalden we veel mensen in die ons eerst zo hard voorbij waren gegaan. Na de finish naar de eerste hulp om mijn wonden te laten schoonmaken en daarna een massage. Geen pastaparty vanavond maar een lekkere steak in het hotelrestaurant.
Morgen nog een etappe van 33 km en dan zit het erop!

TAR dag 6: Sandin Taufers - San Vigilio (38.5 km, 2289 hm, 6:24 u)

Vandaag op dag 6 begonnen we in vak B omdat we geklommen waren in het klassement. De eerste 5 km waren over de wegen vlak en we liepen een hoog tempo van wel 12 km/uur. Het eerste bergje met een hoogte verschil van 500 m was zwaar en we deden er 40 minuten over. Daarna was er een redelijk makkelijke afdaling over een mooi maar smal bospad. Vervolgens konden we weer in tempo verder over zo'n 13 km met slechts een paar kleine bultjes. Na de tweede feed zone kwamen we bij 23 km voor de grootste klim te staan van de TAR; over een afstand van 7 km moesten we 1400 m omhoog. Het ging over een weg met grind en soms losse stenen, zo nu en dan via een bospad. We kwamen in een goede cadans en hielden dat nijna 2 uur vol. Boven verwelkomt door het ontvangstcomitee met bellen en toeters. Bij de afdaling daarna kreeg ik het moeilijk, want mijn knieen protesteerden tegen al dit geweld. De laatste 5 km waren over de weg en aan het eind konden we nog een eindsprint inzetten. We waren nu 7e in het senior master klassement en bleken dat ook overall te zijn; in de totale rangschikking staan we 119e. Ondertussen zijn al 70 teams uit de rangschikking omdat een van de lopers is uitgevallen met een blessure.
Mijn foto's zijn hier te zien.

TAR dag 5: Prettau - Sand im Taufers (32.8 km, 2100 hm, 6:47 u

De afgelopen twee dagen lukte het me niet om een blog te achrijven door een falend internet. Vandaag op mijn 57e verjaardag etappe 5 gelopen van Prettau naar Sand in Taufers, eiden in Zuid-Tirol, Italie. We gingen al snel een heuvel op waar de beste honderd lopers doorrennen zonder stokken en de rest snelwandelend omhoog gaat met behulp van stokken. We bleven op 1600 m hoogte rennen oer brede onverharde wegen totdat we bij een hoge berg kwamen en we naar 2500 m moesten klimmen over allemaal losse stenen. Het was een prachtige klim in de zon in een prachtige omgeving. Uiteindelijk werdwn we verwelkomd door twee mannen met toeters en vlaggetjes. De afdaling daarna was moeilijk maar we konden goed vaart maken. We krijgen dit soort afdalingen steeds beter onder de knie. Bij de zogenaamde feed zones prop ik me vol met stukjes tomaaten komkommer gedoopt in zout, partjes sinaasappel, cake met chocola, ewn halve energybar, een stuk watermeloen, een beker water en een handje gemengde noten mee voor onderweg. Erg gevarieerd, maar het blijft allemaal zitten. Na nog een steile berg omhoog en een technisch zeer zware afdaling kwamen we na 32.8 km in Sand in Taufers aan in 6:47 u. Bij het binnenkomen werd Happy Birthday gespeeld en ik kreeg een fles prosecco van de organisatie. Na het douchen in het hotel hebben we een glas genomen. Na pastaparty en blogs schrijven weer op tijd in bed. We voelen ons nog steeds goed zonder klachten. Ik heb alleen 3 blareen op mijn tenen.

TAR dag 2: St. Johann im Tirol - Kitzbuhel (34.5 km, 1750 hm, 6:50 u)

De route op dag 2, flinke hellingen en moeilijke afdalingen.

De WIFI werkte erg slechts op mijn tablet. Kijk op de blog van Edwin voor het verhaal van vandaag : www.lekker-weg.com

TAR dag 1: Ruhpolding - St. Johann im Tirol (51 km, 1660 hm, 7:36 u)

Nadat we onze tassen hadden afgegeven en een vroeg ontbijt stonden we al om 8:00 uur bij de start. Beetje praten met andere Nederlanders en foto's maken. Toen ging de startmuziek aan en steeg de spanning. Eindelijk mochten we weg. Na 500 meter op de openbare weg gingen we een mooi pad langs de rivier op. Hier was het prima lopen. Overal liepen lopers in tweetallen met vaak ook dezelfde outfit. Na 11 km was de eerste 'feed post' zoals dat hier noemen waar alles te krijgen was. We stopten ons dus goed vol. De stokken werden nu uit de rugzak gehaald want we begonnen aan een flinke helling. Het begon ook te regenen, maar te weinig om onze regenjassen aan te doen. Ondanks de heuvels maakte we goede progressie; de eerste 25 km deden we in iets minder dan 3 uur. Boven liepen we door de wolken en hadden weinig uitzicht. Na 30 km begon echter een verschrikkelijke afdaling van 6 km lang over een heel smal modderpad met boomwortels, stenen en kuilen. Soms kon je een heel klein stukje hardlopen, maar verder vereiste het volledige concentratie. Daarna kwam een lange steile helling over een kiezelweg, maar met hulp van de stokken gingen we wandelend omhoog. Proberen in cadans te blijven en stug doorgaan
. Na het hoogste punt weer een moeilijke afdaling met ook een overtocht door de beek. Door al die moeilijke stukken waren we heel wat tijd verloren, op 40 km hadden we al 6:30 gelopen. Op 43 km kwamen ww beneden bij de rivier op een mooi pad te lopen. We konden op een langzaam tempo goed lopen en haalden heel wat mensen in die aan het wandelen waren. We finishten na 7:36:28 u na volgens de Garmin van Edwin 51.4 km. Er was prima verzorging bij de finish dus we deden ons tegoed aan soep, cola, bier en chocola. Het hotel was toen nog 10 minuten lopen, maar onze tas stond klaar en we konden douchen. Nog even naar de pastaparty en direct terug naar het hotel en vroeg naar bed.

Foto's komen nog