Urbanathlon Amsterdam: een groot fiasco

Gisteren was ik in Amsterdam om de Urbanathlon 2012 te lopen. Dit is een race van 14.5 km met 20 hindernissen met start en finish op het Java-eiland. De hindernissen hadden leuke namen zoals Barrier Highway, Rush Houir, Urban Jungle of Tyre Mountain.

Drie containers op een rijtje waar je overheen moest

De start van de eerste wave waar ik in zat zou om 12 uur zijn maar een half uur ervoor stond ik al helemaal vooraan tegen de startlijn. Naast me 2 jonge gasten die normaal alleen maar 400 meters liepen dus dit was wel een opgave voor ze. Ik was trouwens een van de oudste daar; stond tussen allemaal twintigers en jonge dertigers. De start werd eerste een kwartier uitgesteld en toen nog eens omdat de politie het niet veilig vond. Blijkbaar had publiek de dranghekken omver gelopen en waren ze niet meer van het parcours te krijgen. Na nog een kwartier kwam de mededeling dat we over 10 minuten zouden starten op een ingekorte versie. Alleen een rondje over de kades van 3 km zou 3 keer worden gelopen met maar 8 van de 20 hindernissen. Groot gejoel natuurlijk; daar waren we niet voor gekomen! Wel mocht je nu uitstappen en dan kreeg je je geld terug. Maar goed toch eindelijk de start en al die mannen om me heen gingen er als een speer vandoor mij bijna omver lopend. Na elke 800 meter was er een hindernis. Eerst moesten we een tram door van achteren naar voren, toen 6x over 80 cm hoge blokken springen, over stapels pallets op ongeveer tafelhoogte, over 3 containers, over een berg banden, onder een laag gespannen net doorkruipen en over banden stappen en dat allemaal 3 keer.

De banden berg

Bij de 2e ronde waren ook de lopers van de andere waves aanwezig dus dat gaf grote opstoppingen bij de tram en de containers. Dit was bij de volledige route natuurlijk niet gebeurd. Het was knap inspannend om over die containers te komen; dat kostte veel armkracht om je op te hijsen. Het springen ging goed en met een fraaie beenzwaai kwam ik ook goed over de pallets tot er iemand vlak achter mij in één keer erop sprong en dus op mijn benen landde. Bij het gewone hardlopen haalde ik ontzettend veel mensen in. De verzorging was een aanfluiting; er stonden lange rijen voor het enige punt waar water was dus ik ben elke keer maar doorgelopen. Na de derde ronde moest je rechtdoor en kreeg je nog 3 hindernissen: over een bus waarover een net gespannen was, een schuine wand waar ik heel goed overheen kwam en tenslotte een 3 meter hoge muur. Mijn aanloop was goed en ik kon mijn handen bovenop leggen, maar ik kon me niet meer optrekken. Gelukkig stonden er allemaal sterke mannen die je wel even een steuntje gaven. Met geschaafde ellebogen en beurse knieën finishte ik na iets van 1:10. Ondanks dat het niet compleet was en een slap aftreksel van wat het had moeten zijn was het toch wel leuk om eens te doen. Maar de organisatie moet beter.

Het net over de bus